Ouwe lul dus

Vanmorgen zag ik opnieuw vele hippe vaders achter kinderwagens. Altijd met koptelefoon in. En aan de kinderwegen (altijd pikzwart) hangen zoveel attributen dat het wel een space wagentje lijkt. Ja, zo durf ik het ook!! Morgen maar eens kijken of ze in steden als Stavanger en Bergen dat ook doen; stoere kabeljauwvissers achter een duwwagentje. De man van vanmorgen liet, terwijl hij koffie en broodjes bestelde, zijn kinderwagen inclusief baby gewoon buiten staan. Dat zie ik een vrouw niet doen. Enfin, er is altijd wel wat te zeuren.
De tocht is vandaag heel lang en voert naar het midden van Telemarken en dan met een lange, stille weg, langs vele meren naar Kristiansand. Het is de hele dag grijs en naarmate de dag vordert valt de regen steeds gestager. Hoewel het landschap vaak wisselt (rotspartijen, snel stromende riviertjes, besneeuwde berghellingen, berkenbossen, sparrenbossen, meren, meren, meren, als kiezels weggesmeten houten huizen overal in groepjes bijeen) springt de echte vonk nog niet over. Waarom weet ik ook niet. Aan de muziek ligt het niet. We weten zonder al te veel moeite de Spotify speellijst blue toothgewijs afgespeeld te krijgen op de autoradio, die is dus uitstekend. De koffie onderweg is ook niet verkeerd. Maar het zal toch de grijze lucht zijn. Ik heb een zonnetje nodig op vakantie. Zo simpel is dat. Gelukkig voorspelt de weerdienst beter weer de komende dagen.
In Kristiansand aangekomen weten we niet hoe we het hotel binnen moeten komen. Alles gaat via pincodes. Na enige getelefoneer heen en weer blijk ik overdag maar liefst 3 sms jes te hebben ontvangen waarin alles wordt uitgelegd (welke pincode, welk kamernummer, welke code om de sleutel uit de kluis te kunnen peuteren etc. etc.) Voor jongelui die de hele dag online zijn is dat natuurlijk gesneden koek. Maar voor mij, die af en toe zijn post maar eens checkt, zeker niet achter het stuur en ook niet onmiddellijk bij een koffiestop, is dat allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ouwe lul dus.