We sluiten ons aan in de lange rij wachtenden die mee wil met de kabelbaan de Floyen op (waarbij je een streepje door de O moet denken). Vanaf dat bergje, een van de zeven die Bergen omringen, heb je een breathtaking uitzicht op de stad met pal voor je de haven en de Hurtigruten, de kronkelende zeeweg waarlangs de schepen naar de Noordzee/Atlantische Oceaan varen.(onduidelijk of nu de zee of de oceaan voor Bergen ligt). We horen de machtige, tweetonige hoorn van een cruiseschip maar zien het niet: ligt dus waarschijnlijk net om de bocht. We gaan een tocht ondernemen die 4,5 uur duurt en ons naar verschillende toppen voert. Al na een drie kwartier zitten we tussen de sneeuwplakkaten. Hoewel ik het tempo matig raakt H. telkens verder achterop; in weerwil van de stok die ik al na enkele minuten voor haar gevonden heb. Het is Hemelvaartsdag en half jong en sportief Bergen heeft besloten in trainingspak de berg op of af te joggen. Terwijl wij voort sloffen passeren ons links en rechts de in felle sportkleding gestoken Noren. We zijn echt een stel bejaarden, ook al heb ik inmiddels een citroengeel fietsjack aangetrokken. De wind gaat steeds feller waaien, we zijn inmiddels ook boven de boomgrens. Als in de verte de enorme zendermast opduikt weten we dat we in de buurt van een de eerste berg komen, de Rundemanen. Overal rondom ons ligt sneeuw, zo ver we kunnen kijken door rusten de erosie glad gemaakte rotsen. Ja, dit is echt de wereld van Nooit meer slapen van WF Hermans. De wind loeit door de zendermast. Als we aan de afdaiing beginnen , nog steeds komen ons lopende en rennende fanatiekelingen tegemoet, laat H. het plotseling afweten. Er zit niets anders op dan dezelfde weg terug te gaan. Ik baal stevig maar weet mijn mond te houden; zwijgzaamheid is het kostbare kleinood van de wijze metgezel. We gaan weer omhoog richting mast in het ineens wel heel erg verlaten winderige gebied. Outdooractiviteiten kan ik voortaan toch maar beter alleen doen, in Nieuw Zeeland ging ik immers ook in mijn eentje de Tongarirowalk doen (waar deze tocht me overigens sterk aan doet denken, misschien zijn alle bergtochten in principe hetzelfde. Thuis gekomen in het hotel kan ik mijn overtollige energie kwijt in nog een lange wandeling (nu inderdaad in mijn eentje) door de helemaal met houten huizen vol staande wijk die tegen de Hurtigrutenbaai aan ligt. Helemaal aan het eind tref ik een metershoge totempaal. Door de stad Seattle geschonken aan zusterstad Bergen. Ik sms aan H. die in het hoetel is achrgebleven met een boek: jij je boek, ik mijn paal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten