Met het voortschrijden van onze vakantieweek krijgen we de weergoden steeds meer op onze hand. Regen bleef beperkt tot de eerste twee dagen. Zelfs ‘regenstad’ Bergen bleef speciaal voor ons een keertje droog en vandaag schijnt zelfs de zon. Ook de temperatuur is vandaag zeer aangenaam. We gaan op weg naar de hoogvlakte tussen Bergen Oslo, de Hardangervidda; volgens de gids de grootste hoogvlakte van Europa. Maar voor het zover is nemen we een weg die langs een aantal fjorden slingert, vooral het Hardangerfjord. Majestueus liggen aan weerszijden de met poedersuiker bestoven mastodonten, zo ver het oog reikt. Niets verstoort de rust al gaan er vele keren per jaar enorme cruiseschepen doorheen. Later onderweg zullen we een hotel opzoeken dat dient als pleisterplek voor dergelijke zeegiganten. Je denkt al midden in Noorwegen te zijn, maar nog steeds hoor je tussen de rotsen het gekrijs van meeuwen, een bewijs dat er een link is met de zee. En vandaar dus die enorme aanlegsteiger aan het eind van wat een binnenmeer lijkt.
Al dagen hebben we de muzieklijst van mijn broer Frans op staan; mooie west coast pop, maar hier tussen de bergen klinkt het allemaal net iets lekkerder. H. zit de heel dag met haar fototoestel in de aanslag en legt de besneeuwd topprm wel honderd keer vast volgens mij.
Ondertussen wik en weeg ik mijn kansen als fietser op de voorgenomen tocht over 2 maanden. Er zitten heel wat stevige klimmen in het parcours en de vele tunnels zijn geen prettig vooruitzicht. De drie slecht verlichte slingertunnels alvorens we de Hardangervidda oprijden zijn zelfs te gevaarlijk en te bochtig. Ze zijn trouwens ook verboden voor fietsers. Daar moet ik me nog een nader over laten informeren (meeliften met een vrachtwagen? Die rijden er nauwelijks). De Hardangervidda is letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de reis. Nu, in de eerste week van mei ligt de sneeuw tot soms twee meter hoog naast de weg. Huisjes, voor zover aanwezig, verdwijnen soms tot hun dak in de witte deken. Verder is de hoogvlakte eindeloos onder een steeds blauwer wordende hemel. Een zonnebril is hier absoluut noodzakelijk met dit weer. Het oord waar ik aanvankelijk een hutje had gehuurd blijkt helemaal ingesneeuwd (zie foto)
, zodat het goed uitkomt dat we uiteindelijk terecht kwamen in Geilo, de enige plaats van enige omvang hier in de omgeving. Ook daar ligt nog overal sneeuw, tot pal achter ons houten huisje dat gelukkig voorzien is van een verwaring. Maar douchen en poepen moeten we honderd meter verder. Maar overdag is ook de temperatuur heerlijk dankzij de zon. Met het invallen van de avond daalt te temperatuur rap. We zullen vanavond de naam van het stadje eens alle eer bewijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten