De lente breekt los, ook in Noorwegen

Vandaag alweer de laatste etappe. We verlaten het ski=gebied naast de Hardangervidda en duiken het enorme, langgerekte dal in van de  Numedalrivier. Alweer volgens onze reisgids de mooiste tocht omdat we in 200 kilometer alle landschappen van Noorwegen voorbij zullen zien komen. De weergoden zetten een tandje bij om deze laatste tocht echt onvergetelijk te maken; de hele dag staat er een strak blauwe lucht en de temperatuur stijgt naar 24 graden in het dal. Dit moet ook de dag zijn dat bovenin de grote dooi in zet, want overal in het skigebied ligt nog sneeuw en wordt nog druk geskied, maar de bomen botten uit, naarmate we lager komen vallen er steeds grote velden open en ook hier in het hoge Noorwegen zullen de laatste resten van de lange winter er aan moeten geloven. H. zegt dat ze nooit in dit land zou willen wonen, zulke lange winters en zulke korte zomers. “Maar de dagen duren wel dik 20 uur in de zomer!” weet ik gevat op te merken. “Wie weet, slapen die Noren zomers nauwelijks”. Gelul natuurlijk, maar hoe hou je het anders vol met sneeuw vanaf eind september tot eind april, half mei? En als de sneeuw weg is, is het nog niet gedaan, de grond eronder ziet er grauw en levenloos uit. Het moet zeker tot begin juni duren voordat in de hogere delen alles in bloei staat. We gaan het zien over twee maanden.
Nadat we de laatste witte toppen overgereden zijn kijken we in de enorme gapende vallei van de Numedal. Weidser en imposanter heb ik het zelden gezien. Op spotify klinkt “Boom like that” van Mark Knopfler, kan het mooier? Beneden komen we langs diverse zogenoemde “ staafkerken”, oude, in ongeverfde, geelzwart gebrande hout opgetrokken kerken (dat branden blijkt een conservingsmethode). Van binnen zijn ze, volgens de reisgids, overdadig bewerkt met houtsnijwerk. Helaas blijkt het toeristenseizoen hier pas half juni aan te vangen en zijn ze allemaal nog gesloten. We moeten het doen met blikken door stoffige ruitjes (ik dan  H. kan er niet bij, en ze wil ook weer niet door mij opgetild worden als het kleinkind van opa, afgezien van het feit dat ik dat ook niet lang zou volhouden…) In het dal is vandaag ook hier de lente in volle hevigheid losgebroken.Alle knoppen gaan open, blaadjes ontvouwen zich, bloemen bloeien overal. Heel gek is dat het ontzettend rustig is overal op deze prachtige  zaterdmiddag. Wat de Noren allemaal uitspoken merken we pas als we in Oslo komen. De halve stad is afgezet, overal zien we lopers met nummers: het is de dag van de marathon van Oslo met zeker 10.000 deelnemers. Tussen alle lopers en afzettingen door weten we toch ons hotel te vinden, op een steenworp afstand van het Edvard Munchmuseum. Ons allerlaatste uitstapje van morgen staat al vast.