Queenstown valt honderd procent mee

Dit was zo’n dag waarop er urenlang over bijna lege wegen gereden wordt. Heerlijk, J.J. Cale of Gerry Rafferty in de cd schuif en dan maar meedraaien met de eindeloze bochten. Aan de horizon grillige bergpatronen en om de weg heen een sterk wisselend landschap. Dan weer oranje-gele velden zo ver het oog rijkt, dan weer steppe achtige heuvels met daarop als sproeten donkergroene bosjes. Soms weiden met merkwaardig veel koeien op een klein oppervlak, dan weer schapen in onwaarschijnlijk grote aantallen. Zo nu en dan een wei waarin herten staan, een Kiwi mag graag zo nu en dan een hertenbiefstuk op zijn bord aantreffen. Reizen, je krijgt er geen genoeg van, het is net als met bier drinken, na een paar glazen wil je er nog wel een paar; na elke rit wil je weer de volgende. Wat mij betreft gaan we zo nog heel lang door.

En dan zitten we op dit moment in Queenstown in een bar waar de band zo waar “After Midnight” inzet, een van onze tophits onderweg. Maar onze onbetwiste topper deze reis is de cd “Privateering” van Mark Knopfler. Wat zullen we die plaat thuis nog vaak draaien als op de laptop de honderden foto’s van deze vakantie voorbij schieten.

Maar kom op, we zijn nog lang niet moe en nog lang niet thuis. Vandaag dus de terugweg naar Queenstown. Alle reisgidsen spreken over een stad waar de “thrilling activities” centraal staan. Een stad voor jeugd die ’s avonds moet afreageren wat overdag aan adrenaline (ik spreek consequent altijd over aNdrenaline, H. corrigeert me onvermoeibaar) is opgedaan. We stellen ons er weinig bij voor en denken erover Q. snel weer achter ons te laten. Maar hoe anders pakt het uit. Q. ontpopt zich als een beregezellige, heel mooi gelegen stad aan het Lake Wakatipu. Langs de haven ligt een lint van leuke terrasjes, restaurants en cafés  waar wij ons uitstekend thuis voelen. Tegenover de stad ligt aan de andere kant van de baai een werkelijk schitterend park in “english style” aangelegd. Midden in het park enkele honderden jaren oude segovia’s; die moeten daar dus door de allereerste kolonisten, midden 19^e eeuw, met vooruitziende blik zijn geplant. Daar moet je toch wel Engelsman voor zijn, om bij het stichten van een nederzetting in 1850 in een verder onontgonnen gebied als eerste te denken aan de aanleg van een tuin die er  in 2000 prachtig bij zal liggen. In het park liggen overal rotsblokken verspreid die bij nader onderzoek allemaal gewijd zijn aan een Engelsman of Kiwi die de afgelopen eeuw een grootste prestatie heeft geleverd en daarbij het leven heeft gelaten zoals Robin Scott die het leven liet op de Zuidpool en enkele bergbeklimmers. Aan de ingang het monument voor de vele Kiwi’s die het leven lieten helemaal aan de andere kant van de wereldbol in de twee wereldoorlogen. De trouw aan het Britse imperium vereiste zulks.

Heerlijk gegeten (daar hebben we het in dit verslag eigenlijk nooit over) bij een Thais restaurant. Bijna net zo goed als de onvergetelijke maaltijd in op die  warme dag in dat steakrestaurant in Rotorua een dag na de verjaardag van Hannelore.

Jasmijn heeft ons geattendeerd op een “hele mooi camping” vlak buiten Q. Nou, dat “vlak buiten” blijkt nog een half uur verder over een steile weg omhoog, overgaand in een gravelpad dat alsmaar omhoog leidt. Maar dan openbaart zich een prachtig alpine landschap met daarin een meer en een camping met plaats voor honderden tenten, maar wij zijn de enige, naast een enkele camper. Zo dicht bij de grote stad en toch zo ver weg in het weidse, oneindig schone Nieuw Zeelandse landschap. Het leven is groots en meeslepend hier.