Dat maken wij dan weer mee: droogte-record in het natste gebied ter wereld.

Gelukkig heeft Graham Lodge, het backpackershotel in Milford Sound alwaar we nog net een staanplaats voor ons tentje wisten te bemachtigen een geweldige kantine, zodat we ons ontbijt niet buiten hoeven te nuttigen. Dat zou met al die sandflies een ramp zijn geweest. Ze zijn hier werkelijk in enorme aantallen aanwezig. Hoewel we ons goed insmeren is het geen pretje die kleine beestjes (zie zien eruit als fruitvliegjes) voortdurend om je hoofd te zien zweven, in je haren en op je gezicht te voelen. Deet of welk ander insectenwerend middel helpt nauwelijks. Goofy werd door Walt Disney altijd getekend met een of twee vliegjes rond zijn hondenkop. Wij voelen dus ons een beetje Goofy, maar dat geldt hier voor iedereen, want iedereen die buiten loopt zie je zwaaiende bewegingen rond het hoofd maken.

We gaan de boot op; vanaf het moment dat we gaan varen en wind maken zijn de vliegjes weg. Prima. Niets kan ons nog weerhouden van de fraaie aanblik van de diepe zeetrog waar we in varen, de Milford Sound. 

De ontdekking van dit fjord wordt toegeschreven aan de almachtige captain Cook, maar hij voer met zijn Endeavour er aan voorbij omdat je vanaf zee, zoals we later deze ochtend zullen kunnen zien, dit fjord nauwelijks kunt waarnemen.  Steile granieten wanden die soms meer dan 200 meter hoog zijn maken van deze zeestraat die ergens niet breder is dan 500 meter een soort New York op het water. New York heeft zijn Wallstreet, maar deze straat heeft ook goud. We zien de gouddraden in het gesteente her en der duidelijk lopen. In het verleden zijn hier pogingen tot goldmining ondernomen, maar sinds deze zeearm werelderfgoed is geworden is dat verboden. Wij maken mee dat in het natste gebied ter wereld (er valt hier jaarlijks gemiddeld 7 meter regen) momenteel de droogste periode van de afgelopen 50 (!) jaar aan de gang is waardoor er bijna geen watervallen te zien zijn. Na een regenbui, zo leert de reisgids ons, hoor je overal het donderend geluid van omlaag plenzende watervallen. Nu zijn er op de hele route van een kilometer of 5 nog geen tien te bezichtigen. De grootste daarvan is echter nog steeds indrukwekkend , want voedt zich vooral met gletsjerwater.

 En sneeuw is er nog genoeg, zien we aan de besneeuwde toppen die soms boven de fjordwanden uitpriemen. Als genoegdoening voor het ontbreken van watervallen is moeder natuur bereid om ons enkele zeehonden en pinguïns in de aanbieding te doen. Zeker pinguïns blijken deze periode van het jaar hier “rare”. We moeten heel blij zijn, zo zegt de omroeper van dienst, dat we enkele pinguïns te zien krijgen. Waarna vijftig fotografen proberen één in het water rondspartelende pinguïn te fotograferen. “Rare wezens, mensen” moet deze pinguïn gedacht hebben.

We zijn het met Jasmijn, die dit het mooiste stukje Nieuw Zeeland noemde, eens. Dat is zo. Maar eigenlijk vonden we de weg ernaar toe nog mooier. Indrukwekkend al die bergen met besneeuwde toppen en dan die granieten muur waarin met mensenhand een minuscuul muizengaatje is geboord om er een autoweg doorheen te leiden.

We besluiten niet meteen terug te rijden naar Queenstown, maar halverwege af te slaan naar wat genoemd wordt het mooiste meer van NZ: het Lake Manapouri. We komen aan op de meest typische camping die we onderweg tot op heden zijn tegengekomen, helemaal volgebouwd met allemaal verschillende huisjes; de receptie ziet er uit als een Oostenrijkse bergwoning, inclusief begonia’s aan het houten balkon; verder is de camping bezaaid met oude morris mini-tjes

. De “gamehall” staat vol met ouwe trekkasten. Maar het leukst van alles is de stokoude beheerster die over elk onderwerp een uitgebreide mening heeft en ons trakteert op verhandelingen over de historie van de Kiwi’s, de duur van het koningschap van koningin Victoria, de abdicatie van de paus, het niet deugen van mannen omdat ze, als ze ermee getrouwd is allemaal voortijdig komen te overlijden, enz. enz. enz. Tot slot presenteert ze met trots haar zoon, die al die huisjes getimmerd heeft, inclusief het van uitbundig houtsnijwerk voorziene interieur van haar Oostenrijks stulpje. Er staat ook nog een door hem gebeeldhouwd Duitse Herder buiten, waaraan je kunt zien, zegt ze enigszins vilein, dat hij bepaald geen Michelangelo is. Ze doet hem tekort vinden wij.

We beklimmen nog een steile heuvel om de omgeving te bekijken en worden vanaf een afstand argwanend door een boer met een pick-up gadegeslagen, klaarblijkelijk omdat we over een van zijn hekken zijn geklommen om bij die heuvel te komen. 

En ik tik mijn verhaaltje, totdat ook deze dag er weer op zit. Voor het eerst pakt de bewolking in de verte zich donker samen. Zou het dan toch voor het eerst echt gaan regenen deze vakantie. Er moet heel  wat afgegoten worden om die 7 meter dit jaar nog te halen.