Toneelschrijver Oscar van Woensel heeft voor deze versie van Sophokles' Oedipus twee toneelstukken aan elkaar geplakt. Hoewel, aaneengesmeed? Het eerste stuk speelt voor de pauze met Nasrdin Dchar in de hoofdrol, na de pauze volgt het tweede stuk met Jack Wouterse als de inmiddels oud en door eigen hand blind geworden Oedipus. Het enorme fysieke en psychologische verschil tussen de persoonlijkheden van Dchar en Wouterse wordt heel slim opgelost door in het tweede deel Dchar voortdurend vlak achter de gestalte van Wouterse schuil te laten gaan als een soort "tweede ik" van de hoofdpersoon. Het tweede bedrijf heeft een veel filosofischer inslag dan het eerste: Oedipus denkt na over het leven en komt tot allerlei bevindingen die voor de hedendaagse mens onverminderd actueel zijn. Wie ben ik eigenlijk. Wat heeft een mens aan 60.000 gedachten per dag? Wat heeft een individu voor invloed op een wereld waarin de dingen nu eenmaal gaan zoals ze gaan, etc.
Al dat denkwerk krijgen we dus vooral in het tweede deel voorgeschoteld en doet na het uitbundige eerste deel, nogal een beroep op de concentratie van de toeschouwer. Wat niet helpt is dat de toeschouwer vanaf de bühne wordt uitgenodigd om me te doen aan een experiment: "sluit je ogen en bekijk je binnenste". ik doe mijn ogen pas weer open als het stuk al lang weer verder is.
Maar alle gekheid op een stokje; Liza van Zandwijk en haar ploeg zet een knappe versie van het bekende stuk neer. Nasrin Dchar speelt met overtuiging een aanvankelijk zelfingenomen, maar later steeds wanhopiger wordende Oedipus, als hij de vreselijke waarheid gewaar wordt; het orakel van Delphi had gelijk: hij heeft én zijn vader vermoord én is met zijn moeder getrouwd en heeft daar kinderen bij verwekt. Vooral de door Van Zandwijk geïntroduceerde randfiguren maken het eerste deel licht, soms komisch, soms lekker vunzig (de paringsscene van de geheel naakte ouders van Oedipus speelt zich af achter een zedig omhoog gehouden oude regenjas door een van de bijspelers). Jack Wouterse brengt inhet tweede deel de diepe filosofieën van Sophokles als alledaagse, herkenbare beslommeringen en houdt de zaak daarmee toegankelijk en verteerbaar. Een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten