Het grootse meeslepende leven voor watjes vertaald

Vandaag bespreekt de Volkskrant een boek van een Nederlandse journalist die na veel speurwerk en honderd gesprekken de schuilplaats van de 'most wanted terrorist' Mullah Omar, de rechterhand van Osama Bin Laden, heeft weten te traceren. Mullah overleed in 2013, dus de Amerikanen zijn er niet in geslaagd hem op te sporen. Dat brengt mij bij de serie Homeland, waar wij deze hele Spaanse vakantie elke avond minstens één aflevering van bekijken. Daarin gaat het om de alsmaar durende speurtocht naar Abu Nazir. Die zou wel eens model hebben kunnen staan voor Mullah Omar. Over die serie schreef ik eerder wat laatdunkende woorden. Die neem ik helemaal terug. Avond na avond zitten wij ademloos naar de avonturen van sergeant Nicholas Brody en de ravissante CIA agent Carrie huppeldepup te kijken. Wat een spanning, passie en sensatie! Elke keer weer die bizarre, maar toch geloofwaardige wendingen die de speurtocht neemt. Die series van Netflix zijn inderdaad 'killing' voor elke andere vorm van vrijetijdsbesteding. Dat ondervond ik eerder al met Narcos; inderdaad ook 'tieten, schieten en helikopters' maar spannend!!! Gelukkig blijft er overdag tijd genoeg voor andere bezigheden. Zoals voor "Voor wien de bel luidt" (mét een 'n', ik vond in de Zeeuwse bieb een druk uit 1945) van Ernest Hemingway. Een boek van 520 pagina's waarin slechts 2 dagen uit het bestaan van een partizanengroep in de Spaanse burgeroorlog wordt beschreven; zonder dat het mij ook maar een bladzijde verveelt. Ik begrijp nu beter waarom deze schrijver de meest besproken schrijver van de 20ste eeuw werd; een onverschrokken, mannelijke durfal; in alles het tegendeel van ondergetekende. Ik kan niet ontkennen dat ik de passage waarin zeer gedetailleerd de meest effectieve werking van een machinegeweer wordt beschreven stuitend maar ook fascinerend vond. Net zoals die waarin wordt omschreven hoe ook de stoot van het platte deel van de hoorn van een stier dodelijk kan zijn. Echt iets voor watjes als ik. Neem ik ook eens deel aan het grote meeslepende leven! En dat nog wel op een strandstoel in de Spaanse zon!

Alicante is aan alle kanten leuk, behalve dan die ober

Ongeïnteresseerd werpt de chagrijnig kijkende ober onze eerste tappa op tafel. Het moet een Russische salade voorstellen.Een Spaanse tappamaaltijd beginnen met een Russische salade, dat had ons meteen argwanend moeten maken. Maar honger hadden we, na die enorme afdaling in de avondlucht van die fantastische middeleeuwse burcht die hoog boven Alicante uit torent;

volgens de gidsen een van de  grootste fortificaties van het hele Middelandse Zeegebied. En het zag er ook zo leuk uit,; eten in februari buiten op straat bij enorme vlammenwerpers en onder de warmte van de heteluchtkanonnen. Maar nee na de 'Russische salade' kwamen er vettige worstjes met frieten en een entrecote waar de kelner waarschijnlijk eerst zelf een middag mee onder zijn zolen had gelopen. Alleen de garnalen in knoflookolie waren heerlijk.Maar van de fles wijn werden we, ondanks de wat platte afdronk, wel behoorlijk teut. Dat deed mij de kou van de avondlucht een beetje vergeten. Ik was namelijk vergeten een vest mee te nemen naar Alicante; ik was slechts gekleed in een polootje waar mijn inmiddels zeer bruine armen wel goed in uit kwamen maar naarmate de avond vorderde werd het toch behoorlijk kil aan de bil. Ik kreeg het drie maten te kleine vestje van H, te leen. Het zag er niet uit maar niemand nam er aanstoot aan. De kelner was toch al chagrijnig. Zou dat trouwens een eigenschap van veel Spaanse obers zijn. Enkele dagen hiervoor vierden we mijn verjaardag in een tamelijk sjieke tent, gesticht door Nederlandse top kok Pieter van Driel (nooit van gehoord overigens). Daar waren de obers ook al kortaf en niet geneigd tot enige vriendelijke toelichting op de verder perfecte hap, baars in knoflooksaus voor mij, een zacht roze entrecote voor H.
Alicante is een werkelijk heel leuke stad met een werkelijk prachtige boulevard. Hier wat indrukken.

We waren na afloop zo moe (H. telde een record aantal van 18.000 stappen) en zoals gezegd teut, zodat we in ons hotelletje al tegen tienen in slaap vielen. Precies om 24.00 uur werd ik wakker en heb ik op Spotify 'Happy Birthday' van Stevy Wonder opgezocht en H. luid toegezongen en geknuffeld. 65 jaar is mijn jonge bloem geworden!
Vandaag onder een strak blauwe hemel de oude binnenstad van Alicante bezocht, met op de achtergrond voortdurend het in de zon blakende Sint Barbara kasteel.

Alles zit mee. We hoppen van het ene naar het nadere terras en eten gebakken visjes met koele witte wijn op een pleintje met enorm hoge palmen.

Als vlak voor het stadhuis aan de andere kant van het plein een orkest een aubade brengt met onvervalste Spaanse muziek is ons geluk compleet. Wat een leuke stad, wat een leuk land, wat een geweldige verjaardag voor H.heb ik toch weer georganiseerd!

Van de hoogbouw de natuur in

Gisteren de omgeving verkend net aan de voet van de strip, waar het landschap ineens heel anders is dan op de strip. Daar vigeert de grootstedelijke hoogbouw

Dit hieronder is net onderaan de rand van de bebouwing:

 

 Maar vlak daarnaast ligt het ongerepte gebied La Calblanque; volkomen uitgestorven helemaal voor ons zelf. De zwarte punten zijn geen vuilnisbakken maar markeringszuiltjes die je overal in het Spaanse landschap vindt. Een mens moet zich kunnen oriënteren nietwaar?

 Ondertussen bereikt ons het nieuws dat de Spanjaarden in april weer naar de stembus moeten. De linkse regering van premier Sanchez heeft zijn begroting voor 2019 niet door het Parlement kunnen krijgen omdat de Catalanen afhaakten. Sanchez wilde niet toegeven aan hun wens om eerst maar eens iets positiefs over hun onafhankelijkheidsstreven te zeggen.

schuldgevoel

Een nieuw fenomeen openbaart zich hier: bewolkt weer! En dat terwijl het in Nederland volgens alle berichten volop lente is! Wat dat betreft lijkt de weerkaart van Europa al tijden een tuimelaar; is het in het noorden koud en nat, dan is het in het zuiden warm en droog en andersom. Voor de komende dagen is er hier alleen maar bewolkt weer aangekondigd, dus kunnen we ons hier voorbereiden op een stevig potje 'binse wotsen' (binge watchen; Homeland heeft ons steeds meer in zijn greep), lezen en mediteren (nou ja, peinzen over het leven in al zijn facetten).
Gisteren ben ik weer overstroomd met gelukwensen bij gelegenheid van mijn 69ste verjaardag. Elk jaar is met al die moderne media tegenwoordig raak. Vroeger kreeg je hooguit twee of drie verjaardagskaarten van je meest nabije verwanten, tegenwoordig vliegt de hele wereld je om de nek waaronder een aantal mensen die ik, als ik ze  tegenkom, hooguit goeiendag zeg, meer niet. Er zijn er bij die ik een heel jaar niet zie en er is er ook een die mij elk jaar feliciteert, maar waarbij ik geen idee heb wie het is. Maar het ergste van dit alles is dat ik mij elk jaar realiseer hoezeer ik zelf in gebreke blijf. Ik weet buiten mijn eigen familiekring van bijna niemand de verjaardagsdatum en aan diegenen van wie ik het wel weet vergeet ik meestal een felicitatie te verzenden. Blame on me! Dat al die mensen mij elk jaar wel feliciteren maakt mijn schuldgevoel er niet kleiner op. Ik kan namelijk niet ontkennen dat het eigenlijk best leuk is, al die aandacht. Daarom als blijk van waardering hierbij een klein goedmakertje; kijk eens hoe blij ik oog (zelfs ongekamd); nou ja 'oog', die streepjes mogen eigenlijk nauwelijks naam hebben.

Wij zijn kiwi's

En zo ben ik zojuist 69 geworden. De feestvreugde wordt enigszins getemperd door de nederlaag van Ajax tegen Real Madrid. Op mijn laptop kunnen we alle tv programma's van Nederland live volgen, dus ook een voetbalwedstrijd op Veronica. Het 'er even tussenuit 'gevoel wordt op deze manier eigenlijk wel minder moet ik toegeven. Misschien de volgende keer de laptops en tablets bewust thuis laten? Ik weet het niet hoor, 's avonds naar Jinek kijken blijft toch wel leuk .We kunnen eigenlijk niet goed zonder. Maar ook het bewust binge watchen (door ons consequent 'binse wotsen' genoemd) leidt er een beetje onder. Die serie Homeland schiet maar niet op en kan me ook niet zo boeien als House of Cards in eerdere vakanties hier. Maar goed, soixante neuf; nog één jaar te gaan en ik ben een zeventiger.Toch niet te geloven eigenlijk. Zeventigers waren vroeger in mijn ogen 'echte oudjes'. Nu zie ik ons toch meer als kiwi's, harig en rimpelig van buiten maar sappig, zoet en  groen van binnen.
Zo zaten we er bij het tv scherm vanavond bij: sappige en fruitige luitjes toch? Vooral die rechtse, maar ja die is dan ook nog maar 65 (over vijf daagjes dan).

100 kilometer om voor een vrij suffe boswandeling

Een dagje natuur en cultuur. Hoewel, ook de natuur beleven wij graag op een cultureel verantwoorde wijze; dus het liefst op een gangbaar pad, zoals dit hier.

Dit pad bevindt zich in een bos dat ligt op de Sierra Espuna een 1500 meter hoge rots in de buurt van Almaha de Murcia. Achteraf gezien was een rit van 100 km voor deze boswandeling zonder hoogtepunten een beetje overdreven, maar zo kwamen we toch terecht op het wandelpad van Ricardo Cordoniu, de boswachter met een enorme baard die eind van de 19e eeuw dit gebied voor de mensheid ontsloot.We zagen geen bosuilen, salamanders en 50 soorten vlinders, hoewel die hier volgens het bezoekerscentrum, waar we de enigen waren, wel moeten zitten. We liepen langs een oud hotel dat hier ooit gebouwd was om het toerisme te stimuleren maar sinds 1980 gesloten is en nu op instorten staat.

Beneden aan de berg stonden de sinaasappelbomengaarden afgeladen vol en waren ploegen aan het plukken.
Vervolgens door naar het nabij gelegen Murcia, dat volgens internet de vergelijking met Catagena niet kan doorstaan; wie schetst ons verbazing; het tegendeel is waar! Daar waar Cartagena een stuurse havenplaats met het karakter van Den Helder of Delfzijl is, is Murcia al eeuwenlang een universiteitsstad met vele prachtige pleinen en gebouwen. Wat te zeggen van deze plekken.

Murcia is ooit door een Kalief gesticht en, zoals alle andere Spaanse steden, in de 15e eeuw gekerstend. Ook hier is de moskee omgebouwd tot een enorme gotische kathedraal, waarbij men blijkbaar zo schrok van de enorme ruimte die daarmee gecreëerd werd dan men spoedig daarna is begonnen het middenschip weer vol te bouwen met kapelletjes. Daarmee een enorme kerk omgevormd tot een wirwar van gebedsruimtes, een soort religieuze kashba; doodzonde!
De pizzatent op de strip had aan ons een goede gast; we waren de enigen die op deze dinsdagavond de moeite namen te komen dineren; de sla met enorme plakken geitenkaas was zo machtig dat de pizza's daarna eigenlijk niet meer hoefden. Bereidwillig voorzag de pizzabaas ons van een doos. Morgen weer pizza dus, maar dan uit ons eigen oventje/.

Bahamontes meets Muts

Soms moet ik een ezelsbruggetje gebruiken om jullie te laten ervaren wat wij meemaken Ga daarvoor even naar: https://goo.gl/maps/nn2mJPhc9NF2.(we hadden zelf geen foto gemaakt dus moet ik hier verwijzen naar een hele mooie op Google Maps). Dát is het gebied waar ik vandaag op mijn fietsje door heen trok. Eindelijk weer eens een stevige helling bedwongen. Omdat ik met het stijgen der jaren (nog drie daagjes te gaan en Valentijntje wordt 69!) steeds onzekerder word of ik het terrein nog wel aan kan, is de beproefde methode inmiddels: met de auto de uitgekozen route voorrijden. H. schikt zich elke keer weer vrolijk in haar lot en rijdt vrolijk mee. Dat heeft als grote voordeel dat bij aankomst in het dorpje van vertrek ik meteen op mijn fiets kan springen om de akkoord bevonden route nog eens te doen. Het was dit keer maar een tochtje van 29 kilometer, dus anderhalf uur later stond ik alweer in Belones, het desbetreffende gat. H. zat in de auto braaf een muts te breien. Frederico Bahamontes meets Muts zogezegd.

y otra vez pasó un día....

Nou, deze dag gaat niet de boeken in als de spannendste dag in Spanje ooit. We lazen wat, we liepen wat te joggen, we wandelden wat, we lazen nog wat (Hemingway (T.) en Astrid Holleeder (H.) maar we zagen een prachtige zonsondergang. Die gaan we jullie niet onthouden.

Zonder een tom-tom kom je nergens

Nondeju! Onze tom-tom weg!!!
H: ik zeg nog zo: altijd dubbel controleren of de auto echt is afgesloten!
T. Ja, maar die knopjes op de sleutel zien er ook zo hetzelfde uit; open; dicht..
H: ja, ja. lul jr er maar weer uit. Het is jouw stommiteit; jij had die auto moeten afsluiten. Nou mooi! T (schuldbewust). Ok, ok. Mijn fout; ik geef het toe. We gaan morgen of overmorgen meteen een nieuwe tom-tom halen. De MediaMarkt zit immers overal. Ook hier in Spanje. (tobberig) Als er nou ook maar een Nederlandse stem op zit....
H: een tom-tom bevat meer dan 50 talen, dus Nederlands zal er ook wel tussen zitten.

Tot zover de scene in een parkeerkelder onder de kade van Cartagena. En het was tot dan toe zo'n mooie dag. Weer stonden de amandelbomen in bloei op weg naar de hoog gelegen Batero de Castillito;

een in de 19e eeuw door de Spaanse koning aangelegde vesting van waaruit met kanonnen de baai van C. kon worden verdedigd. Franco pikte het in en liet er een enorm, door Hitler's Krupp gemaakte afweergeschut neer zetten. Diezelfde Hitler die Spanje dus gebruikte om naast het leggen van bommentapijten te oefenen met het construeren van een Atlantikwall.

Daarna naar Cartagena zelf alwaar we via een prachtig door een Spaanse architect gebouwd museum terecht kwamen in een pas in de jaren negentig ontdekt en blootgelegd Romeins amfitheater.

Vervolgens een klim naar een hoog plateau op een van de heuvels in de stad met een blik over de imposante baai met aan elke kant een fort op de rots.

Bij thuiskomst in La Manga voelde H. nog eens met haar hand tussen de stoel en de versnellingspook. En ja, daar zat de tom-tom.......

De fotograaf aan het woord

Terwijl de depressies over Nederland heersen heerst hier de zomer. Bij een temperatuur van 20 graden zijn we een kijkje gaan nemen in het merkwaardige gebied waar de strip van La Magna ophoudt en de zee in open verbinding staat met de Mar Menor (Kleine Zee); het enorme binnenmeer dat helemaal omringd wordt door lage bergtoppen.
Fotograaf van dienst is natuurlijk H. die er in slaagt om van elk kiekje een kunstwerkje te maken.

Tot slot nog een foto van een dier, gefotografeerd in het wild, de eenzame renner. Je moet wel verdomd goed kijken om schrijver dezes er in te herkennen, maar toch is het zo!

Een toeristenstad zonder toeristen

Stormde het maandag nog; gisteren was alle leed geleden, de hemel strak blauw en de temperatuur vroeg-zomers. In een lauw windje heb ik mijn eerste kilometers onder mijn helgele schoenen verslonden. Vandaag woensdag, van hetzelfde laken een pak; weer een uurtje lopen draven tussen de flats en palmen waar alles onbewoond lijkt. Niet lijkt maar blijkt. Vanavond bij thuiskomst brandde er in ons enorme appartementencomplex licht in drie van de gauw geteld 108 woningen er drie. Met die van ons erbij dus 4 appartementen bewoond, nog geen 4 procent. Dat geldt hoogst waarschijnlijk voor de gehele stad, die over een afstand van 22 kilometer op de strip is neergekwakt. Alles is leeg en verlaten. Als we van hieruit op de gebouwen rond de marine haven neerkijken is vrijwel alles donker; alleen de straatverlichting is aan.

La Manga del Mare Menor is bij uitstek een vakantieplaats.De meeste woningen, zo weet onze eigenaar van het appartement te melden, zijn gekocht door Noren. Op andere stukken zitten weer veel Engelsen en Duitsers. Maar die zitten er dus niet in de aangenaamste periode van het jaar; deze; waarin het overdag een graad of achttien is.

We zijn even naar Cartagena (Carthago Nova!) geweest; een merkwaardige havenplaats die ogenschijnlijk helemaal omringd wordt door bergen met kastelen er op. Als je op de heuvel staat die midden in de stad ligt, zie je ineens een klein stukje zee. Daarom is deze plaats ooit uitverkoren om de marine basis van Spanje te worden; veilig verstopt achter de bergen. We hebben niet veel zin om laat op de dag de hele stad nog te gaan verkennen, zeker niet nu we eerst een drie kwartier voor niks langs een muur hebben gelopen die de afscheiding bleek tussen de stad en de op zee uitkomende, drooggevallen Algameca rivier; nergens een poort te zien; dus onverrichter zake weer helemaal terug. Hier gaan we de komende dagen nader op onderzoek uit.

een camper op de stille strip

Ik rij in mijn eentje het hele stuk naar hier toe. Het moet wel, mijn man is alweer bijna tien jaar geleden gaan hemelen. We hadden ons café in de Oranjeboomstraat tegenover de Oranjeboombrouwerij al verkocht. Toen die fabriek dicht ging veranderde de buurt. De mensen kwamen niet meer, he. We hadden een gouden tijd zo tussen vijfenzeventig en vijfentachtig. Soms ladderzat met de Chevrolet naar Scheveningen. Gecontroleerd werd er toch niet in die tijd. Toen ie het aan zijn aderen kreeg ging het steeds slechter met hem. Hij kreeg een klapknie. Kwam door de afgesneden aderen. Ging geen bloed meer door. Dokter Hoey, een chinees, heeft het helemaal verpest en zijn zenuwen doorgesneden. Hij kon niks meer. Toen ie daar in bed lag ben ik met onze camper voor de deur van het ziekenhuis in Feijenoord voor de deur gaan staan. Vlak tegen het mortuarium aan. Ik zag s avonds de mensen in lijkenzakken naar binnen gedragen worden. Toen werd het me te gek. Geef je hem een spuitje of moet ik het zelf doen. Een kussen op z’n kop en klaar is Kees. Nou mevrouw we geven hem wel een shotje morfine en dan is het pfff. Zo is het gegaan, ja. Toen we de zaak verkocht hadden zijn we aan het reizen gegaan, eerst met de motorboot, we kwamen tot hier. Hier heb ik Klarijn leren kennen. Die man op de fiets die jen net zag wegrijden. Woont hier twee straten verder. Klarijn? Ja Karl Heinz eigenlijk. Een Duitser. Sindsdien ben ik hier naar toe blijven komen. Ik woon gewoon hier, op de parkeerplaats, in mijn camper. Men mijn 74 vind ik het prima.

Dit is Gerda, een onvervalst Rotterdamse, in haar camper met bewegende hondjes, plastic rode en gele rozen, het hoedje van haar ex, beeldjes, roesjes.

Als ik weer vertrek ruim ik alles op in een half uurtje. Zo gepiept. Willen jullie een wijntje?

Het is de enige camper die we zien in het stormachtige, nu in februari volledig uitgestorven La Magna. Een wereldstad gebouwd op een strip van nog een honderd meter breed met een lengte van 22 km. Onze enorme flat staat eenzaam op een kaal stuk land met daarachter een bouwkraan, een nieuwe wolkenkrabber is in aanbouw. Een eindje verder een boulevard met palmen. We wandelen er over dwars tegen de noorderstorm in . Op de terugweg zien we in de stille palmenlaan in het uitgestorven stadje een camper met een Nederlands nummerbord. Er komt net een vrouw naar buiten.

EEN BLIK VANUIT ONS APPARTEMENT OP DE STRIP