dag 25: van Kilcullen naar Dublin; Met mijn neus in de boter

Mijn verblijf als zwerver in Kilcullen leverde verder geen problemen op. Een hond kwam grommend bij mijn tent staan snuffelen maar werd op tijd door zijn baas teruggeroepen. Vanmorgen stonden de laatste 55 km op het programma. Dat betekende eerst een uurtje gestaag klimmen, ik moest immers nog de uitlopers van de Wricklow Mountains over, maar dat stelde niet veel meer voor. Vervolgens keek ik uit over de laagvlakte waarin zich Dublin bevond; het begin van een galante duikvlucht van meer dan 15 km., de langste afdaling van deze tocht; een beter welkom had Dublin me niet kunnen geven. Om een uur of twee had ik mijn tocht voltooid; op de teller stond 1739 kilometer. Ik haalde een gemiddelde snelheid van slechts 14,5 km per uur.
 En het wordt nog mooier. Mijn hotel, beter mijn appartement, want dat blijkt het, ligt pal naast de volledig gerestaureerde Guinnessfabrieken. Mijn kamer kijkt uit op een deel van het complex.

De hele wijk is nadrukkelijk op de schop genomen met veel gevoel voor behoud van industrieel erfgoed. Daarnaast en daartussen door zijn fraaie woningen in aangepaste stijl gebouwd; een geslaagd voorbeeld volgen mij, van hoe je met behoud van de oorsponkelijke sfeer toch een nieuwe, prettige woonomgeving kunt scheppen. Wel natuurlijk alleen voor degenen die het zich kunnen permitteren; maar zo gaat dat in alle steden in de wereld.
Opvallend vind ik het volledig ontbreken van kleur in het Guinnescomplex, alles is keurig hersteld in industrieel grijs en mat geel. Het vignet van Guinnes draagt daaraan bij: goud op zwart; toch een gewaagde kleurencombinatie. Alle nieuwe onderdelen, zoals poorten en fly overs  zijn in stemming zwart en ik moet zeggen; het bevalt me. Ik toon wat beelden; dat is beter dan al die gelul.