Dag 22; rustdag Gundargan; nadenken over..... fietsen

Rustdag! Vanmorgen heb ik me in mijn slaapzakje nog eens lekker omgedraaid. Nu eens een keer niet om  7 uur er uit. Want dat moet gezegd, behalve een redelijke fysieke conditie, een zekere hang naar het Spartaanse leven, moet de toerfietser ook beschikken over een ijzeren discipline. Elke ochtend weer tijdig ontwaken, alles inpakken, opbreken en de weg op. Overigens is dat laatste wat mij betreft elke dag meteen het hoogtepunt, dat onmetelijke gevoel van vrijheid als je weer met alles bepakt en bezakt de weg op gaat. Nieuwe avonturen, nieuwe vergezichten; elke dag weer. Ik kijk nu, tijdens deze rustdag, al uit naar het voormalige spoortraject dat tot de Waterfort Greenway is omgetoverd, volgens Benjaminse het populairste fietspad van Ierland; 50 km lang. We gaan het morgen zien. Het mooie van tot fietspad omgebouwde spoortrajecten, je vindt ze tegenwoordig overal in Europa, is, dat ze, behalve door prachtig landschap en via tunnels en oude stationnetjes, slechts zeer geleidelijk dalen en stijgen; geen onverwachtse hellinkjes dus. Als je eenmaal daalt daal je meteen kilometers achtereen. Klimmen op een voormalige spoorweg stelt niks voor; locomotieven konden niet meer dan maximaal 2 of 3 % aan.
De buren achter me laten hun zoontje mij een biertje brengen; een signaal dat ze een praatje willen met die eenzame man met zijn kleine tentje. Dat kunnen ze krijgen! We lullen honderduit over de Ieren, de Britten, de hitte, de droogte (ook hier, 2 echte regendagen immers in 3 weken), en het Gaelic, dat alle Ierse kinderen op school leren, maar vervolgens niet spreken.
Ik maak een lnage wandeling langs het strand dat aan beide zijden wordt omzoomd met vriendelijke groene weiden. In de verte fotografeer ik zelfs iets wat weg heeft van ' cliffs' .

• p.o