Dag 21: van Cork naar Dungarvan; van de kots naar de kust

Uit het hostel in Cork wil ik weer snel weg. De heren mede kamergenoten, die overdag in hun nest blijven liggen, komen in de avond tot leven. In de kroeg beneden breekt een teringherrie los en om de haverklap komen mijn mede kamergenoten struikelend over mijn tassen de kamer in en uit. Diep in de nacht hoor ik er een in de badkamer staan kotsen. Wat een voorspelbaar puberaal gedrag allemaal. Morgen bij het ochtendkrieken weg hier!
De dag is wederom grijs, wind overanderlijk in de rug, maar wel droog. Ergens neem ik een verkeerde afslag en kom uiteindelijk voor een enorme verkeerstunnel onder een van de vele zee-armen, die Cork n het oosten omringen te staan met een bord: verboden voor fietsers. Er zit niks ander op dan enige kilometers terug te fietsen en dan in een afslag naar links in plaats van rechts in te slaan. Dan gaat het met gezwinde vaart richting Midlton, alwaar zich de opgeknapte distilleerderij van Jamesons Whisky bevindt. Helaas kom ik daar 's avonds pas achter als ik het boekje van Benjaminse er op nalees. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Ik kom voorbij Youghal (spreek uit Jawl) waarbij ik plosteling ineens weer oog in oog met de Oceaan sta. Na Youghal hult het landschap zich in het spookachtige halfduister van de zeemist, een fenomeen dat we van Domburg ook kennen.

Vervelend is wel dat ik een stuk van de vrij drukke weg naar Waterford moet doen in die dikke drab; het zicht is af en toe niet mer dan honderd meter. Gelukkig is er naast de drukke weg een brede stopstrook, zodat het gevaarlijker oogt dan in feite is. In de kustplaats Dungarvan laad ik me in de plaatselijke Tai vol met noodles en Tika Masala voordat ik aan de laatste kilometers begin, wederom pal langs de kust , die weer vol staat met mediterrane planten. Daartussen golfcourses en fraaie landhuizen. Op de eerste camping wordt ik geweigerd: vol. De tweede, een mijl verder (vreemd, de Ieren blijven spreken van miles en yards, hoewel langs de weg alles in km. staat aangegeven), is raak. Dit stukje schrijf ik de volgende dag, waarop ik maar eens eens een rustdag neem, in de playroom met om mij heen zeer lawaaierige kindertjes.Maar buiten schijn de zon en heb ik voor het eerst met mijn voeten in het water van de Atlantische Oceaan gestaan dit jaar. Zou het vandaag dan toch tot zwemmen komen, waarbij ook mijn nog enig ongebruikt gebleven kledingstuk, mijn zwembroek, er aan moet geloven?