Een voorspelbaar en toch onverwacht begin

Ons voornemen om samen op vakantie te gaan (Ruud en ik) leidde her en der tot gefronste werkbrauwen, kon dat wel goed gaan: een heer van stand samen met een een schobberdebonkie. Welnu, de sceptici kregen sneller gelijk dan ik dacht. Al na twee dagen kwamen we gemeenschappelijk tot de slotsom dat verder gezamenlijk optrekken geen optie was. Weliswaar kwam de een sneller tot die conclusie dan de ander, maar eindelijk was er dan toch eens eensgezindheid. En dus vertrok maandagmorgen Ruud alleen in zijn campertje naar Italië en stond ik ineens met mijn fiets en tentje alleen op een camping in Löhrach, op een steenworp afstand van Basel. Zondags hadden we die stad, elk op eigen gelegenheid, bezocht. Later kwamen we elkaar bij de St. Augustinuskerk toch weer tegen en deden we samen een terrasje langs de Rijn die de stad doorklieft. De toen tussen ons reeds te ontwaren kloof bleek, zelfs na een terrasgesprek van een uur, niet te dichten.

Basel is de stad van de hedendaagse kunst, maar de Kunsthalle bleek op zondag gesloten. Duidelijk geen museum dat de intentie heeft een groot publiek te bereiken. Dan maar naar het Museum voor Hedendaagse Kunst aan de oever van de Rijn; een museum dat zich niet onderscheidt van welk soortgelijk museum elders; andermaal werd me duidelijk dat alle musea voor mod. k. eendere kunstenaars vertonen, dus ook hier een hele afdeling gewijd aan het vilt, vet en lood van Joseph Beuys. Die charlatan met afwisselend zijn flodderige hoed en vliegeniersbril heb ik nu werkelijk al overal gezien. En volgende week start Cy Twombley. Blij dat ik die krabbelaar niet hoef te aanschouwen. Google maar eens op Google afbeeldingen onder deze naam. Wanneer presenteren musea voor beeldende kunst nu eens echt onbekende kunstenaars. Nu doen ze alleen verwoede pogingen ‘er ook bij te horen’ door veel van hetzelfde te bieden.'

Enfin, daar sta ik dan met mijn te kleine stadstasjes in plaats van mijn fraaie Ortliebs. Ik probeer er toch zoveel mogelijk in te proppen. Mijn rugzakje moet alle zaken van enige gewicht (letterlijk en figuurlijk) dragen, zodat ik de gehele tocht een monkey on my back zal voelen.Al na 10 kilometer moet ik een fietsenzaak bezoeken omdat een van mijn remmen aanloopt. Die heb ik juist vorige week in Rotterdam nog stevig aangedraaid, maar nu blijkt een van de kabels kapot. Die moet worden vervangen. Glimlachend zegt de man achter de balie dat men in Zwitserland 2 euro’s voor één Zwitserse Frank rekent. Dat merk ik aan de prijs van dit akkefietje dat in een half uurtje geklaard is: 39 euro! Nu begrijp ik beter waarom een biertje 6 Zwitsers Francs kost en een kop koffie evenzo. Het schijnt dat de salarissen in kantonnenland ook exorbitant zijn, maar daar hebben wij niks aan.

Ik heb de keus  uit twee routes, één door de Elzas en de Vogezen en één langs de Rijn. Basel ligt per slot op een drielandepunt. Schijtert als ik ben kies ik uiteindelijk toch maar voor het makkelijkste tracé, vlak terrein langs de Rijn. Dodelijk saai naar spoedig blijkt, het lijkt alsof ik uren op hetzelfde gravelpad met aan beide kanten bomen rij. Ik zie niets van het landschap, heel sporadisch even de rivier, zoals hier.

Hoe schepen tot Basel kunnen komen is mijn een raadsel als je dit ziet. Als ik een dorpje, hoog langs de oevers van de Rijn binnenrij om een bakker te zoeken, voel ik onmiddellijk de stijgende meters in mijn kuiten en snap ik waarom ik niet voor het traject door Frankrijk heb gekozen, dan had ik de hele dagen tegen die pokkehellingen aan zitten hikken. Uit de keus dodelijk saai of dodelijk vermoeiend heb ik toch de juiste keus gemaakt. Na 75 km vlak terrein ben ik helemaal uitgeblust (de 65 jaren doen zich toch gevoelen!) en blij in het leuke en drukke Rijnstadje Breisach, op de hoogte van Freiburg, een camping te vinden! De campingbaas veegt me de kast uit omdat ik, zo heeft hij waargenomen, telkens de verkeerde weg naar de camping fiets, ik moet langs het hotel, niet langs de garage. Je moet het maar weten, mijn GPS gaf het juist andersom aan. Alle begin is weer moeilijk, zo blijkt vandaag.