Dit is echt de laatste keer!

Weer een staalblauwe hemel. Volgens de weerberichten op het net wel de allerlaatste. Morgen begint het te regenen en dat blijf zo vier dagen. Ik verlaat de camping met de slechtste douches en kom wederom langs zo’n typisch getrapt Frans kanaal te rijden; om de paar honderd meter stijgt of daalt het waterniveau een paar meter. Als wij als Hollanders denken dat het een typisch Nederlands gezicht is, twee verschillende waterniveau’s naast elkaar, dan bewijst een meertje langs het kanaal het tegenovergestelde; de Fransen beheersen de kunst van de waterhuishouding net zo goed als de kikkerlanders; weer een illusie naar de kloten.

Onderweg kom ik een rijdende bakker tegen; snel even een vleesbroodje gekocht. Dat blijkt later mijn redding te zijn; op de rit van in totaal 114 kilometer door louter boerenland en dito dorpjes tref ik nergens meer een winkel of een cafeetje aan. Mijn bidon raakt steeds sneller leeg op de alsmaar opdoemende heuvelruggen, zodat ik dan maar voor hun deur of in hun tuintjes werkende Fransen aanspreek. Zo krijg ik toch drie of vier volle bidons aangereikt. Het laatste stuk naar Metz, waar ik vanwege het te verwachten slechte weer beslist wil arriveren, is ongelooflijk zwaar. Ik kom de heuvels bijna niet meer op en besluit dat dit wat mij betreft de laatste fietsvakantie geweest is. Ik kan dit niet meer opbrengen en mijn fiets werkt ook al niet mee; ik trap een paar keer door de ketting. Als nu niet alleen het baasje maar ook de mechaniek het laat afweten is het helemaal finito natuurlijk! Eindelijk kom ik dan toch in Metz, waar ik op de gouden M afstorm; ik mag dan vaak afgeven op McDonalds, als de nood aan de man is ben ik maar wat blij mee. Ik bestel een McFlurry en een grote beker cola. Zelden heeft het me beter gesmaakt. De ingang van de camping (keurig aangegeven op mijn GPS) weet ik maar niet te vinden; ik moet wel een keer of drie nieuwe wegen inslaan om hem tenslotte, pal langs de Moezel, hier Moselle genaamd, te vinden. Ik ben zo moe dat ik mijn tentje onmiddellijk op het eerste stukje van de gigantische camping neerzet, naar spoedig blijkt temidden van een gezelschap rumoerig Roemenen. Nieuwsgierig komen jongetjes informeren uit welk land ik kom. Ondertussen lopen hun oudere broers aanhoudend hardop tetterend te  telefoneren. In de toiletten doen ze onduidelijke dingen. Als ik binnenkom duiken ze weg in de ple-hokjes. Dat wordt goed oppassen op mijn spulletjes zegt mijn vol vooroordelen opgetaste mindset. Ik verslind een bord frites met een enorme halve kip en slaap daarna in als een  blok. Ik word ’s nachts niet vermoord door de Roemenen.