hogere kunsten naast platvoerse versnaperingen

Straatsburg mag dan de mooiste kathedraal aan de buitenkant hebben; die van Metz heeft de mooiste binnenkant. Ongelooflijk; nog nooit zo'n hoog bouwwerk gezien, waarvan alle muren uit kantwerk bestaan, overal gloeien de kleurige glas in loodramen je tegemoet. Superieure bouwkunst; wie zegt de Middeleeuwen bol stonden van mysticisme en irrationele aandrijvingen? Om zulke gebouwen te ontwerpen en te bouwen moet je a) een enorme grote organistie kunnen runnen, b) een grote logistiek inzicht hebben (aanvoer, steigers, constructie, hijskranen, planning manuren), c) over een methodische manier van bouwen beschikken; kortom een rationeel mens zijn die zich niet in de luren laat leggen door bijgeloof en warrige gedachten. Kortom: de middeleeuwer beschikte over kennis die, geplaatst in onze tijd, in staat zou zijn computers te maken, havens te graven, een wereldwijd omspannend netwerk in de lucht te houden. Het enige verschil is dat in die tijd alles in dienst stond van het geloof en tegenwoordig in ...... het geloof in de menselijk vernuft. Vroeger heette dat goddelijke inspiratie, tegenwoordig ondernemingszin, Verder niks nieuws onder de zon.

Vandaag uitgeslapen tot 10 uur! In de tentjes rondom me is het volmaakt rustig. De Roemenen staan nog later op!

Het centre Pompidou, afdeling Metz, zagen we al eerder. Een merkwaardig op een paddestoel gelijkend bouwwerk dat mystiekere kenmerken heeft dan de kathedraal van Metz, om nog even door te gaan op het 'verschil' tussen de middeleeuwen en het heden. Binnen is het weer Joseph Beuys die opgevoerd wordt, nu met een in een vilten hoes gestoken piano. Verder enorme, kleurige werken van kunstenaars van wie ik de namen niet heb onthouden. Volgende keer toch eens een notitieblokje meenemen. Name dropping is ook een ding!
Op de eerste etage een enorme tentoonstelling gewijd aan Andy Warhol, ook al zo'n verplicht nummer in elk museum, maar dit keer vooral foto's van zijn tijd met de Velvet Underground. Toch indrukwekkend hoe Andy via anderen zijn eigen ego alsmaar meer weet op te kloppen. Veel foto's met Lou Reed en de werkelijk prachtige Nico, een kruising tussen Marlene Dittrich en Marianne Faithfull.

Daarboven een tentoonstelling van een zekere Tania Mouraud, een vrouw die haar hele leven in het teken heeft gesteld van een zoektocht naar het volmaakte en daar bijvoorbeeld gebouwen bij bedacht; geheel wit en - indien uitgevoerd - voorzien van een monotone bromtoon die de tocht naar het nirwana een kontje gaf.

Zo'n dag in zo'n kunstencentrum is heerlijk, zeker als je af en toe een kopje koffie kunt gaan halen, met daarbij een kitkat. Ik mag dan de hogere kunsten een warm hart toedragen; voor een platvoerse versnapering ben je bij mij eveneens aan het goede adres.