Nu zonder Joost voort in het tranendal

H. belt me wakker met de mededeling omtrent het zelfgekozen vertrek van deze aardbol van Joost Zwagerman. Iets dat de hele dag door mijn hoofd blijft spoken. Ik vind het oneerlijk, hij is er vandoor en wij moeten in dit tranendal nu zonder hem toch maar voort.

Ik bewonderde zijn kunstessays, volgens mij de meest verheven manier om over kunst te spreken. De passie die daaruit sprak maakt hem uniek. 

Na Breibach am Rhein liggen er weer vele strekkende kilometers vol oersaaie grindwegen langs de dijk van de Rijn te wachten. Vandaag heb ik ook nog eens een stevig tegenwindje, waardoor ik op de losse steentjes onder mijn wielen maar moeizaam vooruit kom. Volgens Duitse begrippen is een gravelpad pas echt wanneer er enkele centimeters dik steenslag op ligt. Niet meer dan 17, 18 km per uur haal ik, gisteren reed ik op zulke stukken 21 km per uur. Op de informatieborden langs de wegen is te lezen dat er een voor Europa uniek fietspad van Millingen tot Basel ligt, "langs een van de grootste cultuurwerken Europa's". Het zal wel; ik vind de Rijn op het traject van Basel naar Straatsburg strontvervelend. Als ik langs een brug kom probeer ik de Franse kant eens. Ondanks de volgens de borden uitstekende wegbewijzering raak ik het Eurofietspad meteen kwijt. Maar ik vind het niet erg. Nu kom ik op een normale asfaltweg langs stadjes en dorpjes, er is weer wat te zien!. Improviserend op mijn GPS slaag ik er in via kleine weggetjes helemaal tot in Straatsburg te komen. Daar ligt een splinternieuwe camping te wachten met een futuristisch voorzieningencomplex, helemaal uitgevoerd in blank hout. Prachtig, prachtig, maar men is vergeten apart voor mannen en vrouwen een doucheruimte te maken, daar paradeert nu iedereen vrolijk door elkaar. Geeft niets, de douches werken perfect.

In de avonduren met de tram naar Strassbourg, Strassburg, Straatsburg. De kathedraal is van een verpletterende schoonheid, misschien wel de mooiste kerk die ik ooit aanschouwd heb. Door over het front heen een heel fijne stenen rastwerk aan te brengen oogt die bijna modern, hoewel het geheel uit de 14e eeuw stamt. Wat een fantastische architecten zijn hier aan het werk geweest! Op een terras raak in gesprek met een vrouw die hier met haar klas ("92-kids") is. Ze heeft gisteren het concentratiekamp Natzweiler bezocht. Ik wist helemaal niet dat er in Frankrijk ook een concentratiekamp had gelegen. Ik dacht dat een kamp met deze naam ergens in oost Europa lag. Thuis weer opnieuw mijn kennis bijspijkeren! Ik stap weer snel op. Ik moet mijn blog nog gaan vullen!