Dag 2: Porto – Vila Real
Traag verlaten we de camping aan zee. We nemen niet eens de
moeite een blik op de Atlantische Oceaan te werpen; die hebben we gisteravond
al genoeg gezien. Afgezien van een wat forsere golfslag en wat rotsblokken her
en der is er geen verschil met het uitzicht in Zoutelande of Domburg.
We hebben wat moeite de uitvalsweg naar Porto en verder te
vinden, maar als we eenmaal op de grote route zitten, die ons via Vila Real
naar Amarante voert, dan is er geen houden meer aan. Soepel slingert de
vierbaansweg door een alsmaar hoger wordend heuvelgebied, opvallend door zijn
groene kleuren; er moet hier, ook in de zomer, soms allemachtig veel water
omlaag komen. Maar vandaag schijnt de zon.
In Amarante bewonderen we de middeleeuwse brug over de Rio
Tamega,
die ons brengt naar de kerk en het klooster van Sao Agostino. Deze
heilige staat ons met zijn bijna echte, glazen ogen, indringend aan te kijken
onder het altaar van de prachtige barokke kerk, waarbij vooral het orgel, dat
als een muurbloem van enorme proporties tegen een van de kerkwanden zit aangeplakt,
onze bewondering afdwingt. Het klooster blijkt gesloten, maar de binnenplaats
is in alle rust toegankelijk. Buiten horen we het sonore gebrom van een drone,
die door een cameraploeg vanaf de brug rondom het klooster wordt heengestuurd.
Nu eens niet, zoals in de Gazastrook, voorzien van een bom of mitrailleur, maar
van een fototoestel. Daarna begeven we
ons in onze heerlijk airconditioned Fiat Punto van twee maaden oud (nog geen
1000 km op de teller) naar de Douro met zijn volledig door wijngaarden behangen
hellingen. In één woord schitterend. Hoe verder we komen, hoe indrukwekkender
die wijngaarden worden. Alleen al aan de uit duizenden stenen bestaande wanden
waaruit zo’n wijngaard van boven naar beneden is opgebouwd valt af te lezen dat
we hier van doen hebben met honderden jaren arbeid om zo’n bergwand in cultuur
te brengen; geen wonder dat voor sommige wijnen een vermogen moet worden
neergeteld. Overal zien we de naam ‘Sandeman’ in de wijngaarden opduiken; soms
de bewuste man in zwarte cap met breedgerande hoed in hoogsteigen persoon. We
zitten duidelijk in het hart van de streek van de portwijnen. Soms vind je de wijnranken geordend als ware
het sawa’s op Bali, kilometers ver tegen de bergwanden neergelegd.
We rijden
langs de wijngaarden de hoogte in en vinden aan de andere kant van het Dourodal
een camping in Vila Real. Aldaar komen we terecht in een restaurant dat aan de
rand ligt van een ravijn dat zo maar in het centrum van Vila Real ligt, een
honderden meters diepe kloof waardoor een riviertje een sijpelt; zoiets heb ik
nog nooit gezien; alsof de aardkorst hier op een bijzondere dag ineens is
opengescheurd. De keuken in het restaurant is niet om over naar huis te schrijven,
de wijn van dito kwaliteit. Desondanks worden we dronken en waggelen vrolijk
naar de camping terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten