Hanneke humeurig op een groot feest

Dag 3 van Vila Regal naar Lamego

Op de kaart een ritje van niks, maar we zijn er toch een hele dag mee bezig om van de bovenkant van de Douro, andermaal via Pinhao, dus weer via eindeloze wijngaarden op de flanken van de Douro, naar het gebied ten zuiden van de rivier te komen. Eerst gaan  we op bezoek in de barokke villa van de markies van Albuqurque, een prachtig wit kasteeltje, alwaar we als enige Engels sprekende gasten een privé rondleiding krijgen door het werkelijk schitterende woonstulpje van de markies en zijn echtgenote, die er allebei nog steeds wonen in een afgesloten deel van het complex.

Buiten prachtige tuinen met kunstig in renaissancevormen gesnoeide buxushagen,

binnen met hout ingelegde wandkasten vol chinees porcelein, chestnut plafonds omdat de geur van dat hout wormen weg houdt. Bij het kasteeltje hoort een een dubbele kapel, want de markies en zijn vrouw en generaties daarvoor onderhielden nauwe banden met het Vaticaan. Een grote beeltenis van een oude paus vult bijna een ganse wand. Naast het kasteel bevindt zich een grote wijnmakerij, inclusief persen en opslagvaten, ook dat hoort bij het katholieke geloof! Helaas is het te vroeg op de dag om al aan de port te gaan zitten nippen. Op weg naar Pinhao zorgt een half omver gereden bordje er voor dat we via vele kilometers over steeds steilere een steeds slechter wordende wegen eindigen op een karrespoor in een nietig gehuchtje. Wel op de Portugese zender een nummer van Marco Borsator met daarin de tekst; "Kom terug", een meer toepasselijke lied is nauwelijks denkbaar. Uiteindelijk komen we toch terecht op een prachtig uitkijkpunt hoog boven de Douro, het lijkt alsof we er in een stilstaande helikopter boven zweven.

Het is inmiddels al weer een uur of vijf, dus we rijden via de sluizen in de Douro bij Peso da Regua snel door naar Lamego. Daar moeten we nog verscheidene steile bergjes over, regelmatig het verkeerde pad opgestuurd door de overal in Portugal erbarmelijke wegbewijzering. Maar uiteindelijk strijken we toch neer op een eigenlijk heel bijzondere, mooi gelegen camping naast een vervallen Poussada (oud hotel). Een jonge campingbeheerder schenkt ons met genoegen een, naar hij zegt, dertig jaar oude Port in en lult honderduit over de grootste plannen die hij met de camping heeft. Duidelijk een jongen in de wilde fantasiefase. Een zwembad legt hij bij nader inzien toch maar niet aan omdat er zich in de praktijk hier nooit gezinnen met kinderen melden. Lamego maakt, de naam zegt het al, een ronduit lamentabele (ik bedoel: slome) indruk zo rond een uur of acht in de vroege avond. Het centrum lijkt uitgestorven. We vinden desondanks een leuk restaurantje op een pleintje waar een uur wachten op bakkeljauw wordt beloond meteen schotel met echte gewelde stokvis. Om te zeggen dat het echt perfect smaakt is wat overdreven, maar de ambiance en de steeds gezelliger wordende atmosfeer maakt veel goed. We blijken terecht te zijn gekomen op de jaarlijkse feestdag van Lomego. Tegen een uur of 10 in de avond blijkt de hele stad te zijn uitgelopen. Onder luid geknal gaat de feestverlichting aan

en begint het plaatsellijke rockorkest te spelen voor wel duizend man. Nu is ineens die loomheid van een uur of twee geleden verklaarbaar! Gevolg van de feestvreugde is wel dat we met onze auto niet meer weg kunnen; de terugweg naar de camping is versperd. Er is geen doorkomen meer aan. We rijden enkele rondjes en besluiten dat teruggaan geen zin heeft; dan maar verplicht mee feestvieren tot in de kleine uurtjes, totdat de weg weer wordt vrijgegeven. H. heeft er duidelijk de pest in, hoezeer de bevolking ook probeert haar met het feest op te beuren. Als we dan toch eindelijk om een uur of half een ’s nachts bij de camping aankomen, blijkt het hek op slot. Langdurig en luidruchtig morrelen van H. leidt er toe dat twee oudjes komen opdagen die warempel een sleutel op zak hebben. Om een uur komen we alsnog bij de tent en kan ik eindelijk aan dit relaas beginnen.