Vleermuizenpoep als dank voor bewezen diensten

Dag 7: Coimbra

Ergens tussen 1400 en 1500 was Coimbra de hoofdstad van Portugal. Het paleis van koning Jao of Emanuel, daar wil ik nu even van af wezen, lag bovenop een rots aan de rivier de Dao (met of zonder ~, ook daar wil ik nu even van af wezen). Later nam de wetenschap het daar van de koning over nadat de hoofdstad was verplaatst naar Lisboa, en werd het paleis omgetoverd tot universiteit. Die ligt er tot de dag van vandaag; nog steeds bovenop die rots, omgeven door tal van huizen, kerken, pleinen, straatjes  en al dat andere dat een stad tot stad maakt.

H. klautert, ondanks haar nog maar net gerestaureerde knie dapper achter de hopman aan naar boven. We hebben gehoord van H’s zus dat de bibliotheek om 12.00 uur dicht gaat, dus het is aanpoten om op tijd boven te komen. Aldaar blijkt alle haast overbodig, de bieb is de hele dag te bezichtigen. Deze tempel van wijsheid is zonder weerga. Volgens de gids zou dit de mooiste bibliotheek ter wereld zijn. Het barokke bouwwerk met muren van 2,5 meter dik bewaart het hele jaar door hetzelfde klimaat waardoor de eeuwenoude boekwerken in prima conditie blijven.

Een kolonie vleermuizen eet eventueel schadelijke insecten onmiddellijk op een laat als dank voor de bewezen diensten elke avond een serie vleermuizenkeutels op de speciaal daarvoor neergelegde doeken op de ingelegde houten tafels neer. Je zult hier maar schoonmaker van dienst zijn en elke morgen weer die vleermuizenpoep moeten opruimen alvorens de toeristen op komen zetten! Hoe dan ook, de bieb tart elke beschrijving: eeuwenoude kennis staat onderwerpsgewijs gerangschikt in door een schilder in 40 maanden met engelengeduld met Chinese bloemmotieven beschilderde mosgroene boekenkasten, overwelfd door plafonds met prachtige schilderingen; niets is hier te min om luister bij te zetten aan de kennis. Al werden professoren die er al te kritische gedachten op na hielden opgesloten in gewelven onder de bibliotheek. Overdag mochten ze college geven, maar ’s avonds moesten ze terug de cel in. We bekijken de overweldigend kapel met een barok orgel dat net zoals in Lamego als een vleermuizennest tegen de wand geplakt zit. Daarna gaan we door naar de pronkzaal waar de opening van het academisch jaar plaats vindt; een zaal waarbij vooral de plafondschilderingen met vrouwen met zeer weelderige borsten de zinnen prikkelen. Hoe de eerstejaars hier hun aandacht bij lezing van de rector magnificus konden houden is mij een raadsel. We dalen vanaf dit hoogste punt de stad weer af en bezoeken de schitterende Santa Clara kerk uit de twaalfde eeuw met aangrenzend een kloostergang. H. raakt niet uit gefotografeerd met speciale belangstelling voor de in alle kleuren van de regenboog uitgeslagen kloostermuren.

Moe, maar tevreden over al dat moois rijden we terug naar de camping om enkele uren langs de rand van het zwembad te gaan liggen luieren. Dat niet alleen de kerken maar ook de vrouwen in Portugal barok van uiterlijk zijn kan ik aldaar op mijn gemak bestuderen.

Dan weer terug naar Coimbra. Op het terras van het wereldvermaarde Cafe Santa Cruz drinken we de lekkerste port die Portugal kent: Port van het merk Andresen. Onthou die naam.

Vlak bij dit Cafe ontdekken we een restaurantje alwaar ik me te goed doe aan gebakken varkenshuid (echt heel lekker al zou je dat niet zeggen) en H. aan spaghetti met heel veel knoflook. We overgieten het geheel met Portugese wijn waardoor we in opperbeste stemming nog een rondwandeling door het inmiddels donkere centrum maken. Wie die twee gierende gekken op een plein vol fonteinen tegen elkaar ziet zitten hikken zou zich in een film van Fellini wanen.