De nattigheid komt niet van boven maar van beneden!

Etappe 15: Glasgow - Invernaray (loch Fyne): 105 km.
Dit leek aan het eind van de avond nog op een dag waarop niet zo veel te melden viel.
In de vroege ochtenduren had ik, nog op bed, een gesprek met degene die onder mij lag in de dormitory van het Eurohostel in Glasgow. Het bleek een 68-jarige Amerikaan, Steve uit Wisconsin, leraar wiskunde én yogaleraar. Het klikte meteen. We leken met onze baardjes en magere koppen zelfs een beetje op elkaar. Hij trekt net zoals ik wat rond, hij met de trein. Als ik hem vraag hoe een mathematicus die van logica houdt zich ook op het spirituele vlak kan begeven als Yogaleraar zegt hij veelbetekenend: "maar zuivere wiskunde is ook spiritualiteit". We nemen wel drie keer afscheid van elkaar voordat ik definitief vertrek. Bij zo'n kerel zou ik ook wel eens yogalessen willen volgen!
De route die ik volg is schitterend. Met een boot vaar ik van Greenock naar Hunters Quai op een schiereiland dat weer aan een ander schiereiland, Cargyll, vast zit. Vanaf het water zien de eilanden met hun donkere bergen er uit als de Mordor in de Ban van de Ring. Eenmaal aangekomen klaart het weer weer op (het is nog steeds droog en de temperatuur is zelfs aangenaam te noemen, ben ik eigenlijk wel in Schotland?) Ik rij voortdurend langs water, soms fjord-achtige zee-armen die tientallen kilomters het land in dringen, soms langs smalle, lange bergmeren. De stilte is overweldigend, slechts heel af en toe komt een auto voorbij.
Vlak achter het pitoreske Invernaray, een plaatsje met allemaal witte huisjes tegen een kasteel aan gebouwd, tref ik na 105 kilometer eindelijk een camping.' Sorry, no tents, staat er aan de ingang. Het is inmiddels half acht. Ik denk 'dikke lul drie bier' en trek me er niks van aan en zet ergens op het immens grote terrein vol vakantiecabines mijn tentje op. En ja hoor, na een uur komt een dienstklopper van de camping me wegsturen. Hoe ik ook soebat, ik verwijs naar de campingkaart van Michelin, waarbij deze plek wel degelijk als camping staat aangegeven, net zoals op mijn GPS (en die heeft altijd gelijk!), de man blijft overbiddellijk. 'Weg wezen. Ga maar op een veldje naast de camping staan. De douches mag je wat mij betreft gebruiken maar geen tenten hier'.
Er zit niks anders op, ik breek alles weer af en vindt, naast een uitgestrekt veld voor campers en caravans een veldje, waarvoor ik een klein riviertje over moet steken. Het ziet er wel wat moerassig uit, en het ligt wat lager dan de camping, maar ik waag het toch maar op.
In de nacht wordt ik wakker als ik merk dat ik met mijn arm buiten de slaapzak in een plas water lig. Ik kijk verschikt in het allervroegste ochtengloren om me heen, alles is nat!. "Opkomend tij" flitst ineens door me heen; we zitten hier aan open water! Ik rits mijn tent open en meteen gutst er een golf water naar binnen. Ik schiet mijn schoenen aan die helemaal onder water staan en zie tot mijn ontsteltenis dat de gehele moeraswei waar ik in sta is ondergelopen. Plonzend probeer ik alles op de enige droge plek die ik nog zie neer te gooien. Maar hoe bereik ik de camping. Het watertje van een meter breed dat tussen de camping en het moerasweitje liep, is nu een enorme rivier van zeker 10 meter breed geworden! Er zit niks anders op dan wadend door het koude water alles naar de camping te dragen. Bij een van die pogingen kom ik ,door de zeer ongelijke ondergrond met allerlei keien, met een van mijn tassen vol kleren te val. Alles is drijfnat. Dan nog in de steeds groter wordende plas water de tent afbreken en proberen de haringen terug te vinden. Uiteindelijk krijg ik alles op het droge. Maar verder is alles nat. Ik probeer nog even in een natte slaapzak wat warmer te worden, maar dat blijkt geen goed besluit. Ga maar eens een uurtje in natte kleren warm proberen te worden in een natte slaapzak. Dat is hetzelfde als vuur aanmaken met ijsblokjes.Gelukkig heeft de camping een hete douche en is de inhoud van een van de kledingtassen droog gebleven.
De weergoden blijven me echter voortdurend gunstig gezind en besluiten dat dit dan maar een onbewolkte ochtend moet worden met heel veel zon. Alles krijgt de kans te drogen aan, ja het is echt waar, een droogmolen die speciaal voor mij neergezet lijkt te zijn. Als dan ook mijn mobiel het nog blijkt te doen (na aanvankelijke weigering) en zelfs mijn laptop naar een uurtje drogen in de zon weer aanfloept, ben ik toch tegen een uur of twaalf in de ochtend weer op orde. Alleen mijn fototoestel lijkt definitief de geest gegeven te hebben. Mijn GPS is als enige juist gebouwd op bestendigheid ook in vochtige omstandigheden. Dat blijkt te kloppen.