En weer is noord Schotland enige millimeters van de rest afgeraakt

etappe 18: Tobermory - Fort William, 90 kilometer, gemiddelde, 15,8 km, 1200 hoogtemeters (!)
Hoewel het weer niet echt meewerkt, overal hangen donkere wolken en af en toe valt er een spetje, is deze etappe toch de mooiste van de hele reis. Met nog 4 andere mensen maak ik de oversteek van Tobermory naar Kilnoach, 4 huizen op het onherbergzame Ardnamurchan. Die Schotten weten ook van dit gebied weer iets bijzonders te maken. De westpunt is de meest westelijke punt van het vasteland van Schotland. Ik vind het erg gezocht. Pal naast Ardnamurchan ligt het grote eiland Skye dat natuurlijk weer veel westelijker ligt; maar o.k.; dat is dus een eiland, geen vasteland. Maar Brittannië is toch ook een eiland, dus wat lullen die Schotten nou eigenlijk? Zo raak je na ruim drie weken alleen op reis met jezelf aan de praat op weg naar beginnende krankzinnigheid.
Ardnamurchan dus, eindeloze aan elkaar geketende grillige groene bergen. Alles gaat over een éénbaansweg met om de honderd meter een uitstulping waar tegenliggers kunnen wachten. Net zoals op Mull. Iedereen houdt zich aan deze spelregel waardoor de als 'gevaarlijke route' op de Michelinkaart omschreven weg verreweg de veiligste van heel Brittannië is. Want op de drukkere wegen passeren weer enkele wagens rakelings langs me heen. Het zijn altijd bestelwagens. Bestelwagens verklaar ik hierbij tot de vijanden van fietsers. Personenwagens gaan altijd rustig, in een grote boog om je heen. Vrachtwagens vrijwel ook altijd, een enkele hufter daargelaten. Maar bestelwagens worden gereden door employé's die van hun baas op tijd rijden en op tijd worden afgerekend. Wie te laat binnen komt krijgt minder loon, of zoiets. Gevolg: bestelwagens beschouwen fietsers als de vijand van hun portemonnee; fietsers moeten van de weg. Graag helpen ze af ten toe een handje. Soms offeren ze ook zichzelf voor hun baas op. Vandaag passeerden twee bestelwagens terwijl dat eigenlijk niet meer kon. De tegenliggende auto's moesten stevig inhouden om een frontale botsing te voorkomen. Nee; dat gedoe op die drukke wegen maakt me uiteindelijk toch minder enthousiast over een fietsvakantie in Groot Brittannië. Je kunt nu eenmaal bepaalde routes niet zonder de A-wegen; maar mening automobilist heeft geen enkel respect voor een kwetsbaar mannetje of vrouwtje op een tweewieler. En dat terwijl het vooroordeel altijd zegt dat de Engelsen zo hoffelijk zijn; well, forget it when they are on the road! Nogmaals, dit geldt dus alleen voor bestelwagens! En één keer trof ik een caravan bezitter die even vergeten was dat het ding achter zich breder was dan zijn eigen auto, ook dat ging rakelings langs me heen; maar dat was geen hufterigheid maar domheid die me bijna in het ziekenhuis deed belanden.
Het eerste deel van de etappe gaat volgens het gevreesde wasbordprotocol. Je klimt uiteindelijk geen meter maar wordt wel na elke vijfhonderd meter geconfronteerd met een muur van 8 tot 10 %. Als er iets slopend is, is dat het wel. Geef mij dan toch maar een berg met een oplopende helling over 3 of 4 kilometer permanent op 4 of 5 procent. Zo'n berg zit er halverwege. Daarna is het gedaan met het wasbord en rij ik met een stevige zuidwester wind in noord oostelijke richting zonder mankeren naar Fort William.
En terwijl ik dit zit te schrijven, begint de aarde te rommelen en maak ik een heus aardbevinkje mee. Net alsof er een hele zware vrachtwagen voorbij rijdt. Maar de dichtstbijzijnde weg ligt kilometers weg. Overal om me heen reageren tentbezitters hetzelfde: "Huh, an earthquake!". Het brommende geluid dat erbij hoort is nog het meest bijzonder. Ik zit niet voor niets in Fort William precies op de scheur in de aardkorst die ooit het noordelijke deel van Schotland zal afdrijven van de rest. Kijk maar op de kaart, van Fort William loop een kaarsrechte lange streep recht naar Inverness, met daartussen lange bergmeren, waaronder Loch Ness, dat vanwege die scheurwerking het diepste meer van Europa is (en toch maar een paar honderd meter breed). Eens zullen ook dat zee-armen zijn. Ik heb dus zojuist meegemaakt hoe de boel weer enige centimeters opgerekt is.