Met een oranje sjerp om de nacht in

Etappe 20: Drumnadrochit - Inverness, 25 km. nauwelijks hoogtemeters

Uiteindelijk blijkt dít de kortste etappe van de hele reis. Als ik gisteren even had doorgetrapt was ik al in Inverness geweest, maar de dreigende regenbuien hielden me in dat plaatsje met die prachtige Schotse naam. Overigens heb ik nu wel de tijd om het Loch Ness Museum even buiten het dorp te bezoeken. Op een heel aanschouwelijke manier worden alle raadsels, verhalen en onderzoeken rondom 'Nessie' uit de doeken gedaan. Er blijkt al een priester ergens in 500 A.C. geweest te zijn die rapporteert over een monster dat uit het meer opdook. Daarna is de geruchtenstroom niet meer opgehouden, waaronder in onze eeuw allerlei foto's waarop vreemde dingen te zien zijn. De beroemdste is die uit 1933 waarop duidelijk de kop van het monster uit de golven oprijst. Over de man die de foto leverde zegt de commentaarstem dat het een 'crook' bleek te zijn, een bedrieger! Hij had een drijvend ding gemaakt dat hij had gefotografeerd. Er zijn desondanks talloze onderzoeken gedaan; in de jaren zestig liet iemand zich met een sterke lamp in een metalen duikersbol op de 250 meter diepe vloer van het meer zakken. Hij zag niks. In 1978 werd een speciale sonarboot ontwikkeld, die wel een enorme vis waarnam, maar dat bleken later zoete en zoute golfstromen te zijn die in het meer heen en weer klotsen. Nog eens tien jaar daarna werd een complete vloot met sonarapparatuur over het meer gestuurd, die een soort sonargordijn over het Loch trokken. Weer niks.
Waarmee we toch de teleurstellende conclusie moeten trekken dat Nessie pleiten is. Ook zonder die flauwekul blijft het meer tot de verbeelding spreken. Door enkele kanaaltjes tussen de verschillende langgerekte meren te graven (het Caledonisch kanaal) onstond er een perfecte vaarweg tussen de Noordzee en de Atlantische Oceaan. "We hoefden moeder natuur maar een klein beetje te helpen", aldus een van de ingenieurs. Wel is er enorm hoogteverschil tussen de meren en de zee, zodat via een uitgebreid sluizenstelsel aan elke kant schepen trappie op trappie af moeten om door te kunnen varen.
Snel het weinig interessante Inverness (= toegang tot de Ness) in om een pub te vinden waar ik naar de voetbalwedstrijd Nederland - Costa Rica kan kijken. Dat blijkt snel gelukt. 's avonds hangen in die pub ineens oranje vlaggetjes, daar neergehangen door het Nederlandse stel Alle en Johanna uit Vries in Drente. Alle heeft zijn houten klompen aangedaan en heeft voor mij zowaar een oranje slinger. Als de penalties genomen zijn vormen wij het middelpunt van de volle kroeg. Ik neem op de dit passende moment mijn eerste whisky deze reis. Daarna gaan we met zijn drieën stappen in Inverness, op een zaterdagavond een gezellige boel met links en rechts spelende bands in kroegen. We ontmoeten een in een oranje voetbalshirt gestoken vierde Nederlander die hier tijdelijk zit voor een oliemaatschappij. Enigszins zwalkend rij ik diep in de nacht op mijn nu heel lichte fiets met mijn oranje sjerp nog om terug naar de camping. Na op de kop af 1615 kilometers zit het er op.