De bijna laatste loodjes wegen al zwaar genoeg

Etappe 19: Fort William - Drumnadrogit (uitspreken met rollende r's: betekent: brug (drumna) van de rijken (drogit). 25 kilometer onder Inverness.: 70 km, 1000 hoogtemeters, gemiddelde 15,6.

Welgemoed verlaat ik vandaag de mooie camping bij Fort William, nog een kilometer of 80, en ik ben in Inverness. Dat wat ik al enkele dagen in mijn hoofd heb wordt nu definitief. In Inverness vind ik het mooi geweest. Dat is mijn eindpunt. Ik weet wel dat ik nog dan een behoorlijk stuk mis, maar ik heb genoeg bergen en schapen gezien; dat laatste stuk krijgt Schotland van me cadeau. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het klimwerk meer dan zat ben. Na elke muur doemt alweer de volgende op. Ik ben voor één lange muur die me naar een mooi adembenemend uitzicht leidt, niet voor 10 muurtjes die qua hoogteverschil niks uit maken. Kortom er moet een beloning aan het eind van een beklimming liggen. Bij het wasbordmodel kun je dat schudden.
Net als ik al om 7 uur alles heb ingepakt, begint het te regenen. Dat zal een bui worden die duurt tot vier uur 's middags. Onophoudelijk plenst het neer.Ik laat me natuurlijk niet kisten, ik heb mijn regendoop al gehad maar de regen was deze vakantie toch van weinig Schots niveau. Nou, dat wordt dan vandaag in één keer goedgemaakt, wegen veranderen in stromende rivieren. Bij het uitrijden van Fort William gebeurt er iets geks. Mijn voorband is lek. Ik doe twee keer een poging om in de stromende regen de band te plakken. Tevergeefs. Als er ook maar een druppeltje water op de solutie komt laat het plakkertje los. Dat gebeurt dus ook prompt. Probeer maar eens een sigaret te roken onder de douche. Dan grijpt de voorzienigheid in. Iemand die me ziet kloten (alle bagage ligt van mijn fiets af, plakspullen liggen her en der op de grond) zegt dat 200 meter verderop een fietsenmaker zit. En warempel, het is zo! Snel twee nieuwe binnenbanden gekocht (de twee die ik bij me had bleken allebei de verkeerde maat: voorbereiding meneer!!)). Maar de voorzienigheid laat me ook weer gauw los. Ik wordt een bospad opgestuurd met steenslag dat zijn naam alle eer aandoet. Ik voel een scherp steentje onder mijn band wegschieten. 10 kilometer verder sta ik opnieuw met een lekke voorband. Die nieuwe band heeft het precies 10 kilometer volgehouden. Alle geluk dat ik niet één maar meteen twee banden heb gekocht. In de alsmaar stromende regen op een bospad met zwarte handen vol zand leg ik de andere band er op. Er komt een vrouw op een bepakte fiets voorbij, een dame van ik schat in de 60 uit Nieuw Zeeland. We wisselen wat informatie. Ze kruist haar vingers en hoopt dat dit haar niet overkomt. Ze rijdt door. Ik haal haar even later in. Zij loopt elke steile helling omhoog. Ja, zo kan het ook. Ik besluit zo snel mogelijk een asfaltweg op te zoeken; na nog eens 5 kilometer doet die kans zich voor. En dus zit ik weer als vanouds tussen het voortrazend verkeer; vijandige bestelwagens, nou ja, jullie kennnen dat verhaal inmiddels wel.
Ik wordt er al met al behoorlijk chagrijnig van. Ik heb eigenlijk helemaal gehad met dat fietsen. In de spiegels onderweg zie ik iemand die steeds meer het uiterlijk van een landloper begint te krijgen; warrige haardos, rode konen en neus, ingevallen wangen en een zeer slordig baardje. Mijn schoenen zijn zeiknat, die krijg ik in geen dagen meer droog, uit mijn fietstassen stijgt bij opening een muffe geur op. Mamma, ik wil naar huis!
Ik heb zoveel tijd verloren met dat gepruts aan de fiets dat ik besluit Inverness vandaag nog te laten voor wat het is. Op de achtergrond speelt mee dat ik eigenlijk graag ergens naar de kwartfinale Frankrijk - Duitsland wil gaan kijken. En dan staat daar ineens een bordje: Loch Inn Backpackers, met een pijl. 5 minuten later zit ik in het zoveelste hostel, waar zojuist een televisie naar binnen wordt gedragen. Weer 5 minuten later zit ik in mijn verzopen hansopje naar de wedstrijd te kijken. Voorzienigheid: alsnog drie maal dank voor al Uw hulp vandaag. Morgen de laatste 25 kilometer (nog wel een behoorlijke klim zie ik op mijn GPS). Wilt u me duwen!