Santiago!!!

Dag ... Arzua - Santiago 58 km

Het fietsen ging vandaag heerlijk. Ik was echt aan het genieten van de laatste meters. Het enige min-punptje was mijn reisgenoot Paulo, die eigenlijk Pablo blijkt te heten (zo slecht is onze communicatie dus, haha!). Hij hangt 80% van de tijd aan de telefoon, letterlijk... En vandaag was hij alleen maar aan het schelden en tieren. Ik zette mijn muziek wat harder en zo lukte het me prima hem te negeren.

We raakten net voor Santiago de weg kwijt en kwamen terecht op een drukke autoweg. Ik vond het wel jammer om zo Santiago binnen te fietsen, maar ach ja, het is wat het is... Alsof het zo had moeten zijn, brak één van de twee pedalen van Pablo's fiets af, net voordat we het bord Santiago bereikten. Ik ben verder gefietst terwijl Pablo de laatste meters liep. Ik voelde me wel een beetje schuldig, maar om één of andere reden, voelde ik sterk de behoefte om dit alleen te doen.

Ik raakte eerst nog even de weg kwijt, maar vond uiteindelijk de kathedraal (ik stond aan de achterkant in plaats van op het grote plein aan de voorkant, haha). Maar goed, daar stond ik dan. Ik had het gedaan... ik had het gewoon gedaan... Ik had mijn einddoel Santiago de Compostella bereikt!!! Ik heb de afgelopen weken zo vaak gedacht en gedroomd dat er nog iets zo gebeuren, waardoor ik de eindstreep niet zou halen. Laat staan, het feit dat volgens mij niemand van mijn vrienden en familie echt geloofde dat ik helemaal naar Santiago zou fietsen... en toch... ik was er...

Ik belde gelijk mijn moeder. Zij stond op dat moment net topografie te geven aan groep 8. Ze zette me op de luidspreker en ik kreeg vervolgens vier keer een oorverdovend applaus te horen. En ja hoor, daar kwamen de tranen...

Opeens zag ik heel de reis weer voor me en de veranderingen die ik heb ondergaan... En dat zijn er nogal wat. Ik voel me echt een ander mens. Ik had nooit verwacht dat dit allemaal zou gebeuren. Ik belde ook mijn vader en mijn vriend en smste wat vrienden en toen kwam ook het besef dat er een einde was gekomen aan een avontuur van twee maanden... en misschien wel DE reis van mijn leven...

Ondertussen was Pablo ook aangekomen. Hij draaide een dikke joint van de hasj die hij speciaal voor dit moment had bewaard. Aan alle verdere tradities hechte hij totaal geen waarde. Hij had zijn ouders inmiddels gebeld en zij waren onderweg vanuit Madrid om hun zoon op te halen. Er was een abrupt einde gekomen aan zijn reis, maar daar leek hij eigenlijk niet mee te zitten. We maakten nog een paar ultra-originele foto's (we stonden voor de kathedraal en tilden onze fietsen zo hoog mogelijk op) en namen afscheid van elkaar.

Ik bracht een bezoek aan de kathedraal en ging in de mega-lange rij staan om mijn Pellegrina-diploma op te halen. Een uur later kwam ik, als echte Pelgrim, naar buiten met het papiertje onder mijn arm (toch weer een extra titel ;-)). Ik ging naar de Tourist office met een hele lijst (letterlijk) met vragen en binnen no-time had ik een super leuk hostel gevonden, midden in het oude centrum. Op mijn kamer kwam ik Peter en Yvonne tegen (Nederlanders natuurlijk, hoe kan het ook anders, met die namen...)

Na een korte, soort van Siësta, ging ik opnieuw naar de kathedraal. Maar dit keer om een echte pelgrimsmiss bij te wonen. De kerk zat stampvol, zoals dat elke dag, twee keer (om 12:00 en 19:30) het geval is. Helaas begreep ik vrij weinig, of eigenlijk niks van wat alle priesters te vertellen hadden en was ik vooral afgeleid door het biechthokje naast me. Ik wist niet dat die dingen nog steeds gebruikt worden en bij deze stond nog wel een rij!?!?!?!

Aan het eind van de miss, vond het beroemde wierookvat-zwaaien plaats. Het was zeker bijzonder en de bombastische orgelmuziek kwam zeker binnen, maar tegelijkertijd ergerde ik me vanwege mijn beroerde zitplaats en kon ik mijn lachen bijna niet inhouden toen alle aanwezigen, massaal de strikte regels negeerden en in het gangpad gingen staan, foto's maakten en enorm veel herrie produceerden...

's Avonds maakte ik nog een wandeling door het centrum en kookte een nogal saai pastaatje voor mezelf in de keuken van het hostel. Toen ik om half elf naar boven liep, draaide ik me abrupt weer om. Op zaterdagavond ga je toch niet binnen zitten...

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben in mijn eentje naar een bar gegaan, waar een bandje traditionele Keltische muziek aan het spelen was. Het was fantastisch, maar helaas kon ik er niet lang ongestoord van genieten, want een ladderzatte Spanjaard werd spontaan verliefd op me. Ik probeerde duidelijk te maken dat het niet wederzijds was, maar daar had deze vent lak aan. Gelukkig schoot een ruis van een mede-pelgrim me te hulp. Hij kwam uit Italië, maar was half Kaap Verdiaans (waar ik afgelopen lente geweest ben) en was barman in allerlei grote clubs in Rome, Barcelona en Ibiza. Hij had vanmiddag een enorme Sint Jacobsschelp op zijn bovenbeen laten tatoeëren. Ondanks de taalbarrière was het erg gezellig en hebben we het behoorlijk laat gemaakt...

En dat merkte ik de volgende ochtend... ik had knallende hoofdpijn en was de helft van de avond volledig kwijt...