MIddelburgs glas hoog boven de Waal

Het eerste dat opvalt bij een bezoek aan Arnhem, althans als je met de trein komt, is dat het eindeloos durende project van het nieuwe station van Ben van Berkel eindelijk toch gestalte begint te krijgen. Vanuit de trein loop je nu onder de nieuwe blob-achtige overkapping naar de fraaie corridor waarin de winkels zijn geplaatst. De gebouwen waarin Essent en Arcadis zitten, althans deze namen prijken fors op de blauw-groen verlopende gevels, kloppen ook ineens. Maar nu moet de hal en de bussentraverse nog gemaakt worden; op de plaatjes van UNstudio ziet het er allemaal schitterend uit, maar dit gaat zeker nog jaren duren!

Het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (MMKA) ligt op een steenworp afstand; gehuisvest in een pand dat zo uit Sint Petersburg lijkt te zijn weggehaald
. Binnen is er veel plaats ingeruimd voor het werk van Alicia Framis (1967), Spaanse van origine, maar nu wonend in zowel Amsterdam als Barcelona. Haar werk heeft een grote maatschappelijke betrokkenheid, wat al meteen duidelijk wordt bij binnenkomst, bij haar werk Museum Guantanamo; een oranje vlak met ruim honderd identieke motorhelmen, die staan voor evenzoveel gevangenen in deze nog steeds niet door Obama opgeheven "illegale" gevangenis op Cuba. Van de vlag van China zijn door Francis allerlei kledingstukken ontworpen die hevig contrasteren met de monotonie die tot voor twee decennia in China "mode" was. Kinderen lopen op een catwalk met kettinkjes om hun hals met "not for sale"; een statement tegen kinderprostitutie. In een film staan modellen stil tussen bezoekers van een wedstrijd van Ajax; hun kleding vervaardigd van materialen die 'hooligan-proof' zijn. Naast films, mode en installaties presenteert Framis zich ook als architect: in een ruimte treft men tal van ontwerpen voor gebouwen die eigenlijk meer sculpturen zijn en telkens duiden op een stellingname: een tweetal identieke gebouwen met identieke auto's daaronder zijn ontworpen voor stellen die "living apart together" willen wonen. Het is me allemaal net iets te veel opgelegd; het is weer uitkijken naar kunstenaars die ons niet voortdurend met hun visies op van alles en nog wat willen confronteren

Maar het meest getroffen werd ik toch door een foto-serie van het 7e afstudeerproject van de Arnhemse mode-academie. Wat een prachtige foto's van in exuberant ontwerpen gestoken studenten; daar hoeft verder geen woord aan te worden toegevoegd.

Ook treft men in een aparte zaal nog werk van een oud-Middelburger: Arnout Visser; glazenier die vormgeving combineert met praktische bruikbare producten; het meest bekend het simpele schenkkannetje dat olie en azijn, dat niet mengt, voorziet van afzonderlijke schenktuitjes; een boven en een beneden. Hoe je de olie en azijn er ook in giet; het komt er via de pijpjes altijd keurig gescheiden uit. Ook ontwierp Visser keuken of badkamertegels waaraan je voorwerpen in of aan kunt hangen, tegels die een hoek vormen (handig voor b.v.wastafels waarin het tegelmotief gewoon doorloopt) en lampen die gevormd zijn door een dikke glasbel rond een stok te laten stollen;geen één is er identiek aan een andere.

Het mooiste beeld van het hele complex levert de zaal op die een blik gunt op een bocht van de Waal b; je waant je ergens ver in Duitsland of Frankrijk. (met in de hoek het door Framis ontworpen prikbord waarin de bezoeker opgerold zijn lijstje wensen kan prikken).

.