Muxia

Dag... Finisterre - Muxia, Geen idee hoeveel km's

Toen ik vanochtend mijn ogen open deed, werd ik gelijk betoverd door de schoonheid van de omgeving. Die was namelijk nog mooier dan ik me kon herinneren. Ik ging even langs de alberngue, waar ik eigenlijk had moeten slapen, om te douchen en al mijn spullen op te halen en toen ik een uurtje later terugkwam op het strand, lagen mijn drie nieuwe vrienden nog in exact dezelfde houding als ik ze achtergelaten had. We namen de tijd om helemaal wakker te worden (dat was ook wel nodig na al die verdovende middelen van de nacht ervoor) en doken met z'n vieren de zee in.

Na een veel te laat ontbijt in het stadje, nam ik afscheid van ze en fietste ik alleen verder. Ik heb namelijk zoveel mensen ontmoet die me hebben gezegd dat ik beslist naar Muxia zou moeten gaan, dat ik nu niet anders meer kon. Toen ik daar een paar uur later aankwam, snapte ik eigenlijk nog niet, waarom iedereen er zo lyrisch over was geweest. Maar nadat ik een tukje had gedaan in mijn albergue, die wel erg zen was... maakte ik een wandeling. En toen ik bij het einde van dit schiereiland aankwam, snapte ik het opeens helemaal. Het was adembenemend. Op een groot rotsblok heb ik naar de ondergaande zon zitten kijken.

Ik besefte dat ik aan het eind van mijn reis ben gekomen. Vanaf morgen reis ik alleen nog maar richting Nederland. Het maakt me verdrietig dat alles wat ik de laatste weken heb meegemaakt alweer tot mijn herinneringen behoort... Maar aan de andere kant... het zijn wel verdacht goede herinneringen!