Dag ... Santiago - Santiago 0km
Mijn heftige kater gooide roet in het eten wat betreft mijn eigenlijke plan om vandaag verder te fietsen naar Fisterra (het einde van de wereld). Ik plaats daarvan, bleef ik lekker lang liggen en deed ik een wasje.
Omdat ik toch heel graag het kippenvelmoment wilde beleven dat mijn vader had gehad bij het wierookvat-zwaaien, ging ik nog een keer naar de pelgrimsmiss. Dit keer stond ik wel op een goede plaats... maar na een uur geluisterd te hebben naar onverstaanbaar geneuzel van de priesters en vals gezang van een non... gebeurde er niets. Later hoorde ik dat het gezwaai, maar liefst 250 euro kost en dat daar speciaal voor betaald moet worden door enthousiaste pelgrims, anders laten ze heel de ceremonie, waar al die duizenden mensen elke dag op afkomen, gewoon achterwegen. En dan te bedenken dat die smiechten wel elke dag met weet ik niet hoeveel geldzakken, de laatste vakantiecentjes van toeristen aftrochelen...
Een beetje teleurgesteld ging ik samen met Yvonne een knuffel geven aan het beeld van Sint Jacob. Elke pelgrim hoort dat te doen, om Sint Jacob te bedanken voor alle goede zorg van de afgelopen weken. stonden een uur in de rij, maar hadden een heel goed gesprek. Yvonne heeft een paar maanden geleden, na 30 jaar huwelijk, haar relatie beëindigd. En woont op dit moment in een caravan. Maar toen we eenmaal bij de stenen versie van onze vriend Jacob aankwamen, geloof het of niet... terwijl ik dat afgelebberde beeld een knuffel gaf, voelde ik toch een soort van prettig gevoel...
Daarna zijn we samen naar 'de huiskamer voor de lage landen' gegaan. Het is een letterlijke huiskamer, waar Nederlandse en Belgische vrijwilligers werken om Pelgrims te helpen. Ik had een aantal vragen over mijn terugreis en kreeg gelijk allerlei adviezen.
's Middags hebben Yvonne en ik een paar uur lang op het grote plein gezeten en gekeken naar alle pelgrims die binnen kwamen. Het raakte me keer op keer weer als een groepje pelgrims het plein op liep en er spontaan een applaus losbarstte. Ene Thomas liep langs en begroette Yvonne. Ze waren elkaar de afgelopen weken een paar keer tegengekomen en er was een sterke vriendschap ontstaan. Ook al zag deze half Pool/half Duitser er misschien uit als een volslagen idioot... (misschien is hij dat ook wel), gooide hij er de ene na de andere levenswijsheid uit. Zo had hij gisteren van zijn vrouw te horen gekregen dat zij een affaire had gehad en was hij nu al tot het besef gekomen dat daar waarschijnlijk wel een reden voor zou moeten zijn en dat zijn vrouw niet zijn bezit is.
Een paar uurtjes later had ik een date met Kate (uit Nieuw-Zeeland). Zij was die middag in Santiago aangekomen. We hebben samen een drankje gedronken en zijn uiteindelijk samen met Thomas, die toevallig langs liep, in een restaurantje beland. En een uurtje later schoven ook Yvonne en Andrew (uit Australië) bij ons aan. Ik had een bijzonder gesprek met Andrew. Hij was de afgelopen zeven jaar elk jaar naar Europa gekomen om een andere Camino naar Santiago te lopen en deed nu zelfs vrijwilligerswerk op de Camino.
Nadat we het restaurant hadden verlaten, gingen we opzoek naar een bar waar we de dansvloer onveilig konden maken. We kwamen uiteindelijk niet veel verder dan een oude stadspoort, waar een Tjechische hippie gitaar aan het spelen was. Luid zingend en dansend zijn we daar een aantal uurtjes gebleven. Soms hadden we publiek en soms durfde een enkele voorbijganger ook even mee te dansen. Maar het was geweldig. We voelden ons vrij en het kon ons niets schelen wat anderen van ons vonden. Een moment om nooit meer te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten