Het blijft een enorm risico om in de immense ruimte van de Grote kerk in Veere met zijn afbrokkelende muren en gigantische zuilen breekbare,fragiele kunst te presenteren. Dat blijkt in de tentoonstelling "De Schilder, Het Werk, Het Atelier", opgezet en gepresenteerd door galerie Ceasuur. Sommige kunst houdt zich kranig staande, andere verdwijnt helemaal. Dat laatste is het geval met het werk van Ralph de Jong, die een soort kleitabletten met ruitjeshanddoeken presenteert op latjes. Omdat ik eerder zijn werk zag bij Ceasuur zelf begrijp ik zijn "laag bij de grondse" werk enigszins, maar de argeloze bezoeker in Veere loopt er achteloos aan voorbij vrees ik. Werk waarbij op de knieën moet hoort dan wel in een kerk, maar moet dan toch op zijn minst op een altaar worden aangeboden; niet op latjes.
De fel gekleurde panelen van Fabian Westphal springen er letterlijk wel uit; de hardheid van de kleuren gecombineerd met de directe vormen contrasteren mooi met de grilligheid van de muren waartegen ze geplaatst zijn en vertellen een verhaal dat elke nuance uitbant; iets is rood of geel, rond of vierkant; zwart of wit; andere dimensies zijn er niet.
Evelien de Jong blijft me intrigeren, wat brengt iemand ertoe om zichzelf (ik denk dat het autobiografisch is) voortdurend af te beelden als een geketende of gehalsbande vrouw. Soms wellustig met de tong uit de mond lijkt ze haar lot met sado masochistisch genoegen te ondergaan. De vrouw is dan wel onderworpen maar blijkt zichzelf helemaal centraal te stellen, de omgeving raakt haar niet, hoe dominant die zich ook gedraagt. Helemaal schrijnend wordt het als de halsband niet in de hand van een dominante heerser maar een kind blijkt te rusten. Wat moet geketende vrouw of moeder naast haar kind dat haar totaal niet interesseert? Raadsels, raadsels, maar daarom mij in ieder geval pakkend.
Maar het meest overtuigend vind ik Aimee Terburg. prachtig strakke, zeer verzorgde tableaus, half monochroom half gesluierde, gerasterde beelden, met als hoogtepunt een zwart doek met vlagen bruin en grijs. Zijn het schaduwen, gedachten, bewegingen? Zonder de betekenis te doorgronden is het de esthetiek die de kijker raakt. Hier is weer eens een kunstenaar bezig die echt heel mooi werk wil maken. Van mij mag ze!
De "verfblikken" van Jan Wattjes missen de quintessense vind ik. Verfblikken zijn aan de binnenkant diep vet verzadigd van één kleur. Nu tref ik blikken met een gespikkelde binnenkant; dat had harder, dieper gemoeten. Ik herinner me een werk dat ik ooit zag in De Pont waar ik in een diep blauwe ruimte keek waar geen eind aan kwam. Dat had de binnenkant van deze blikken ook moeten bieden. Iets wat aan de buitenkant zijn omgrenzing heeft maar aan de binnenkant oneindig is. Het hád gekund.
Maar goed, nu heb ik de schilder en zijn/haar werk gezien. Maar het atelier, dat heb ik in de Grote Kerk niet aangetroffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten