Zonder al te veel moeite vonden we de Vlaamse Kaai, het langgerekte evenemententerrein ten zuiden van het centrum van Antwerpen, parallel aan de Schelde. En alweer stond er een kermis net als de vorige keer toen we hier waren. Overigens heel stil, het was niet helemaal duidelijk of die kermis nou werd opgebouwd of afgebroken. Enfin. Eindelijk eens het FoMu, het fotomuseum in. De vorige keer, zo herinnerde ik me plots, was het gesloten toen we hier ook waren. Een leuke tentoonstelling over etnische fotografie, zich in de loop van anderhalve eeuw evoluerend van de wetenschappelijke, registrerende benadering, (veel botten door neuzen) via de exotische benadering naar de meer humanistische aanpak. Vooral de foto's van rond de eeuwwisseling tussen de negentiende en twintigste eeuw, waarop Europeanen zich uitdossen in orientaalse kledij maakten voor mij de studie van Edward Said naar het Oriëntalisme over de manier waarop wij, West Europeanen lang naar het Midden Oosten hebben gekeken, in één keer erg aanschouwelijk; de "Eftelingbenadering" zou je kunnen zeggen. Wie weet is er eigenlijk in de beeldvorming niet eens zo veel veranderd.
Een op zich interessante tentoonstelling rondom de Arabische lente, met speciaal aandacht voor de loopbaan van Khadaffi, was er een van de gemiste kansen. Juist in fotografisch op zich is de figuur van Khadaffi met zijn kolderieke operette uniformen en lijfwacht van ravissant mooie vrouwen erg dankbaar. Maar juist die beelden ontbraken volledig in het overzicht dat zich vrijwel alleen concentreerde op zijn beginperiode waarbij hij nog volledig in de ban was van zijn grote voorbeeld: Nasser. Wat er daarna allemaal mis ging wordt nauwelijks in beeld gebracht. Zijn gruwelijke einde, hoe je het ook went of keert in fotografisch opzicht een gebeurtenis van de eerste orde, wordt ook niet getoond. Wel een heel qua beeldkwaliteit beroerde video over een publieke terechtstelling. Kortom, een nogal rommelig en onvolledige expositie. De beelden van de opwindende dagen op het Tahrirplein daartentegen vond ik weer wel indringend, pas nu drong zich de analogie met de sfeer van mei 1968 in Parijs op; de jeugd had echt even een aantal dagen de macht in Cairo. Een aantal dagen maar, meer niet.
En dan 's avonds door naar Mark Knopfler in het Antwerpse sportpaleis, tot de nok gevuld met allemaal leeftijdsgenoten; in ieder geval nog nooit zoveel kale en grijze koppen gezien bij een popconcert. Mark zelf sloeg zich er routineus doorheen en speelde eigenlijk heel weinig van zijn laatste cd Privateering, waar we toch eigenlijk voor waren gekomen, immers onze lijfliederen tijdens onze tocht door Nieuw Zeeland. Het waren toch weer de oude krakers als Sultan of Swing, Telegraph Road en Romeo en Juliet. Leuk hoor maar daar waren we niet voor gekomen. In de drukte aan het eind wordt H's portemonnee gerold, zo blijkt later. Wat weer een week werk oplevert met het blokkeren en aanvragen van passen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten