Fietsers weer door het Rijksmuseum; Wim Pijbes heeft ten onrechte gemopperd

Het gebouw EYE, het filmmuseum in Amsterdam, loert je als een samengeknepen oog aan als je aan de overkant staat. Omdat ik de verkeerde pont neem moet ik nog een omweg van een kwartiertje rondom het haventje maken om uiteindelijk bij EYE aan te komen. Een spectaculair gebouw met een mooie cellulaire wand (zie foto).

 Binnen ziet het restaurant, half tegen een trap aangekwakt, er eveneens spectaculair uit.

Hoe erg valt dan de tentoonstellingsruimte tegen, een restruimte tussen de verschillende filmzalen. De expositie met films van Johan van der Keuken kan me nauwelijks boeien. De bekende schokkerige, snel achter elkaar gemonteerde beelden met de inmiddels zeer gedateerde muziek van Willem Breuker als aanjager (en dat zeg ik, die decennia lang een fan van de muziek van Breuker was; ik heb alle affiniteit ermee verloren). Na een uurtje heb ik de filmflarden over het leven van de arbeiders in Peru, de ijsmakers in Groningen en niet echt interessante beelden van Ben Webster wel gezien. Snel met de tram door naar het Rijks. Aldaar rijden de fietsers alweer voor de tweede dag vrolijk door "hun" tunnel zonder dat iemand er last van heeft; sterker nog; ik vind het toch wel een bij Holland horend statement: fietsers die dwars door een museum rijden.

 Dat beeld krijg je pas echt mooi mee als je in de grote ontvangstruimte gaat zitten en de velocipedes heen en weer ziet schieten door de ramen van de tunnel die min of meer in die ruimt is opgehangen; een werkelijk prachtige vondst van architecten, de Antonio's Cruz en Ortiz. Wim Pijbes heeft het met zijn gemopper over die fietstunnel het toch aan het verkeerde eind gehad moet ik nu vast stellen; dit beeld maakt het nieuwe Rijks, zeker voor al die buitenlandse toeristen, tot wat het is: een statig museum dat toch midden in het alledaagse leven staat; uniek in de hele wereld. Snel even door de 17e eeuw gestruind. De Nachtwacht door honderden toeristen omzoomd, maar niemand kijkt naar de prachtige schuttersdoeken van Bartholomeus van der Helst en Frans Hals aan weerszijden.  Vooral die van Frans Hals is minstens zo mooi als de Nachtwacht en misschien nog wel gedurfder geschilderd.