Urbino is een renaissancestadje met een graaf die daar in de vijftiende eeuw een paleis liet bouwen dat je op zijn zachst gezegd enigszins megalomaan kunt noemen. IK heb althans in een buitenplaats als deze nog nooit zo'n enorm gebouw aangetroffen, of het moet Chambord zijn, maar ja dat was dan ook de Zonnekoning van frankrijk. Hier gaat het om een lokale graaf. Het geheel is opgetrokken in lichtgele baksteen, zodat de eerste indruk er een is van een gebouw uit de werderopbouwperiode. De kleur is dezelfde als die van het opnieuw opgetrokken deel van de Middelburgse abdij. Maar het is nauurlijk andersom. Nederlandse architecten van de werderopbouw lieten zich bij het optrekken van kerken en woonwijken inspireren door wat ze in Itali"e gezien hadden. O.a. in Urbino. Althans zo stel ik het me voor waarom hele wijken uit het Breda van mijn jeugd (Heuvelkwartier) me zo sterk aan deze stad doen denken.
We zitten in een BenB op een werkelijk prachtige plek hoog op een heuvel met uitzicht kilometers ver weg over een meer dan glooiend landschap. Overal lichtjes. En zoals dat hoort: blaffende honden. Wij zitten in een tuin onder een grote boom aan een houten tafel met een heerlijke fles Italiaanse wijn bij een termperatuur van een graad of 25. Enigszins onrustbarend is dat H. overal om zich een krekels hoort en ik helemaal niets. Wel een lichte tinitus. Weer een mankement dus op weg naar de 68. Proost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten