Althans een dag later, toen we op weg naar de grotten van Frassassi in de buurt van Sassofredo bleken te komen. Erop af. In het centrum van S. bleek de expositie niet te zijn, bij navraag bleken we in het ' kasteel boven' te moeten zijn.Dat werd een wandeling omhoog van een half uur, waarbij onze neuzen zowat het plaveisel raakten, zo steil. Ik kwam met een kwartier voorsprong boven, zodat een eenvoudige rekensom leert dat ik twee maal zo snel stijg als mijn H, Enfin. UItgeput vervoegden wij ons bij de ingang van de kerk alwaar de expositie plaats vond. De kerkdeur bleek meedogenloos gesloten: "open vanaf 16.00 uur" stond op het affiche. Dat hadden we nou net niet gelezen. Dan maar door naar de grotten. Voordat je je daar hebt gevoegd in de rijd wachtenden voor een Engelse guide ben je een halve dag verder. Toen we na alle stalagmieten en stalagtieten weer buiten stonden bleek het precies half vier. Een mooi moment om de trip naar S. wederom aan te vangen. Nu niet te voet maar per auto. Om de weg naar boven te vinden zijn we minimaal vier keer een ander route ingeslagen alvorens we weer voor de kerk in S. stonden. Waarmee maar gezegd is: Voor de kunsten hebben we werkelijk alles over. De kunstenares bleek in hoogst eigen persoon aanwezig en heeft ons uitvoerig verteld over haar werk en haar leven. Hoe zij met haar man in Italie terecht kwam en daar een fantastich huis kocht. Hoe haar schilderijenproductie daardoor enorm verbeterde en toenam. En het moet gezegd: haar portretten en en naakten waren verbluffend. Ik trok een vergelijking met Lucian Freud, dat hadden al meer mensen voor mij gedaan. "Jij hebt een perfect gezicht om geschilderd te worden" zei kunstenares tegen mij. Er was bij mij weinig meer voor nodig om onmiddellijk de daarvoor benodigde duizend euro neer te tallen. Slechts H. hield mij tegen.
Hihi
BeantwoordenVerwijderen