kou lijden voor de kust van West Afrika

Mama Mia, here I go again, how can I resist you. Terwijl ik dit schrijf klatert het geluid van de tweemansformatie (een man met synthesiser waarop tegelijkertijd talloze instrumenten ingeprogrammeerd meespelen en een vrouw, die alleen maar zingt) in de grote zaal van Hotel Las Olas, Las Cancajos, La Palma. Ikzelf zit achter mijn laptop luidkeels mee te zingen, beneden gaan de oudjes (oudjes,ze zijn verdormme allemaal van mijn leeftijd!), uit hun dak. Zo maar een willekeurige zondagavond op deze vulkanische berg voor de kust van West Afrika. Daar ben ik met Tui Flight Airways (is dat een zelfstandige luchtvaartmaatschappij heb ik me de gehele vlucht zitten afvragen) tesamen met mijn dochter Jasmijn neergestreken om een week te gaan wandelen. Ja, je leest het goed, deze hater van het lopen gaat een week globetrotten op de groene hellingen van de Caldera Taburiente zeg ik nu zo maar even uit mijn hoofd, morgen nog een keer opzoeken in mijn duitstalige reisgidsje, het enige dat H. in haar doorgaans toch onuitputtelijke boekenvoorraad kon vinden.

Vanmiddag scheen de zon uitbundig en beantwoordde de algehele entourage precies aan hetgeen ik dacht aan te treffen. Tegen de avond is het helemaal grijs en wandelen we langs het water dat schuimend te pletter slaat tegen de vulkanische stenen met een fanatisme of het voor de eerste keer is (hetgeen ik voor elke afzonderlijke golf die midden op de Atlantische Oceaan ineens verbaasd een stukje land tegen komt inderdaad niet uit sluit). Ineens realiseeer ik me dat ik behalve talloze kortgemouwde hempjes geen enkele trui of jasje met lange mouwen heb meegenomen. Dat wordt nog afzien hier op deze ongenaakbare verste uithoek van het rijk der Canarische eilanden