Is Nederland nu een bananenrepubliek geworden?

Was ik drie dagen geleden nog lid van een van de steunpilaren van onze Nederlandse democratisch bestel, ik behoor nu tot de aanhangers van een obscure splinterpartij die haar inspiratie nog haalt uit afgestorven vormen en gedachten. Sociaal-democratie, dat is iets uit de twintigste eeuw, toen de wereld nog verdeeld was in heel veel arbeiders en heel weinig kapitalisten. Toen men ’s ochtends of s‘avonds halsreikend uitzag naar het rode ochtendkrant of het bezonken avondblad, in de weekenden naar de vele linkse weekbladen uitkeek die gelezen werden door jong en oud, naast onze zuil de liberale en de confessionele met bijbehorende instituten als vakbeweging , krant, omroep.. Dat is nu allemaal voorbij; een van de laatste fenomenen uit de vorige eeuw, de PvdA, bestaat niet meer. Jawel, VVD, CDA en D66 horen ook nog heel erg bij de twintigste eeuw, maar liberalisme en confessionelen belijden inmiddels het beschaafde populisme en D66 is inmiddels D 2.0 en heeft al haar kroonjuwelen uit de vorige eeuw bij het oud vuil gezet, wie hoort hen immers nog over de gekozen burgmeester of het referendum? Nee de PvdA was nog echt authentiek; Morgenrood en De Internationale, en heeft dat nu moeten bezuren. Jongeren spreken die taal niet meer en de vele allochtone aanhangers hebben nu hun eigen partij gekregen.

Zo maar wat gedachten op een ver, winderig eiland voor de kust van West Afrika.

Daar is het eigenlijk veel minder warm dan gedacht. Vandaag tegen de noordelijke flanken van de Caldera Taburiente, alwaar we urenlang langs een irrigatiekanaal liepen, soms door nauwe soms driehonderd meter lange tunnels waarbij het dragen van helmen bepaald geen overbodige luxe was, was het in de kille wind een graaf of 13. Ik meende dat je op de Canarische eilanden kon volstaan met bloezen met korte mouwtjes, en had dus niks anders ingepakt. Ik was heden maar wat blij met de knalroze sweater van mijn dochter die gelukkig zelf haar windjack had meegenomen. Als een vrolijke homo kroop ik door tunnels en klom ik over glibberige trappen naar boven. De nogal nichterige Belgische gids huppelend achter me aan.

Gister hadden we een dagje vrij en sjeesden we in een huurauto naar de verondersteld veel zonniger westelijke kant van het eiland. Maar daar bleek het al even winderig en bewolkt als aan de oostkant. We hebben het hele noordelijke deel van La Palma gedaan en ontdekten dat dit gebied er uit ziet als een groot hobbitlandschap met heel veel groen en talloze bloemsoorten. We waanden ons in een Frans aandoend lenteparadijs. Toen we ook nog een zeer Hollands uitziende fietser met Urlaubfietstassen tegenkwamen (onze duimen omhoog) leek het of we op weg waren naar Dijon of zoiets.

Eergisteren was de spectaculairste dag. We hebben het dak van La Palma verkend waarbij we boven de wolken liepen. Aangezien die tot bijna aan de rand van de enorme krater reikten die het midden van La Palma vormt leek alsof we op we in een sprookje terecht gekomen waren; Jassie en Mathias op de rug van een enorme, zwarte draak vliegend tussen de wolken. Onvergetelijk.

De wandeltocht voerde ons lange talloze telescopen die op deze plek staan opgesteld, de grootste concentratie van heelalkijkers van het hele euraziatische continent. Daarbij noemde de gids zoveel getallen dat ik het allemaal onmiddellijk weer vergeten ben. Alleen de anekdote van de Belgische telescoop die ondanks de felle wind werd opengezet waardoor de helft wegwaaide en nooit meer is teruggevonden, is me bij gebleven.

Inmiddels weet ik ook, dankzij een kleine spijkertje in mijn hoofd hedenochtend nadat ik mijn PvdA verdriet wegdronk, wat de lekkerste wijn hier is, Hoyo Mazo van een plaatsje hier maar een paar kilometer vandaan. En bananenplantages zijn hier zoveel dat La Palma met recht een bananenrepubliek genoemd mag worden. Nederland zonder de PvdA, is dat eigenlijk ook niet een bananenrepubliek?