Nu eens de kant van Hanneke

H. vindt een nadeel aan mijn verhalen dat ze altijd vanuit mïjn perspectief geschreven zijn. “Maak er dan zelf eentje” is mijn steevaste antwoord, democratisch als ik ben ingesteld. Maar dat komt er niet van dus blijf ik toch weer aan de beurt. Laat ik echter nu eens een poging doen om vanuit het perspectief van H. te schrijven:

Het wordt weer ongelooflijk heet vandaag. Al mijn plannen om eens een fiets te huren, er zijn zelfs electrische fietsen te huur in Iseo, laat ik onmiddellijk weer varen. Dit wordt andermaal een dag aan de rand van het meer met een boek en af en toe een duik. Ik lees me kwijt deze vakantie, iets wat ik eigenlijk ook wilde. Ik dacht dat ik door al mijn boeken heen was maar blijk in mijn tas nog een boek van een zekere David Vann te hebben. Zijn vorige boek is de hemel in geprezen en dit boek is bij de Bezige Bij uitgegeven, dus dan moet het goed zijn. Ik heb net het boek van de Rotterdammer Gijs van Middelkoop uit die met zijn vriendin een tocht van 8500 kilometer op de fiets door de States heeft gemaakt. Tjeu was er weg van en bij mij is het al niet anders. Maar Tjeu’s plan om dat ook nog eens te doen is door dit boek niet toegenomen begrijp ik. Die Gijs maakt toch wel een hoop ellende mee onderweg, al kan hij er leuk en zelfrelativerend over schrijven. Tjeu gaat weer eens een rondje rond het meer doen. Waar die toch telkens de energie vandaan haalt. Ikzelf ga eens uitvoerig badderen in het lauwe Lago. Wel voortdurend met mijn hoofd boven water. Vanwege mijn ooroperatie mag ik beslist geen kopje onder. Zou ik ook niet willen ook in dat griezelige groene water, brrrr. Gelukkig zitten hier geen enge beesten voorzover ik kan nagaan. Een grote vis jaagt me al de stuipen op het lijf  Tjeu komt na dik twee uur afgepeigerd thuis. Ik heb een verrassing voor hem, in de vrieskist zit nog een ijskoud pilsje voor die schat. ’s Middags gaan we saampjes boodschappen doen en komen vervolgens terecht op een prachtig terrasje pal naast de dorpskerk; zoals gewoonlijk weer een prachtig voorbeeld van Italiaanse barok. Maar het is niet zozeer de kerk die mijn aandacht trekt als wel het verveloze huis met lichtgroene luiken ernaast. Ik begin te fantaseren over wat ik aan dat huis zou doen als ik het zou kunnen kopen. Het ligt prachtig naast die kerk, aan de andere kant vrij uitzicht over het meer. De struiken in de voortuin zou ik een beetje bijsnoeien, de luiken zou ik opnieuw in hetzelfde lichtgroen verven, maar de muren zou ik laten zoals ze nu zijn. Prachtig, van die afgewassen vaalgele muren, niks aan doen, zo laten. Het dak ziet er nog goed uit. Helaas heb ik geen  rijke vent aan de haak geslagen, dus het zal bij deze droom blijven. Ondertussen tikken de twee glazen witte wijn die ik op het terrasje heb gedronken behoorlijk aan. Een beetje tipsy loop ik terug naar de auto. Gelukkig is het tochtje naar de camping maar kort, Tjeu lijkt onaangedaan door zijn anderhalve glas pils. Thuis maak ik zoals gewoonlijk weer de heerlijkste maaltijdsalade die je kunt voorstellen met deze keer behalve sla: kleine artisjokken, kidney bonen, zalm uit blik, olijven, kleine tomaatjes en daarover heen mayonaise (meegenomen uit Nederland natuurlijk) itialiaanse kruiden en knoflook. O, o, wat ben ik toch een keukenprinses.