Totaal aantal pageviews

woensdag 17 april 2013

Armando werkt tegenwoordig links

Vandaag naar het Cobramuseum in Amstelveen. Aldaar staat een expositie van de inmiddels 84-jarige Armando, die, hoewel hij aan zijn rechterhand verlamd is, vrolijk doorwerkt. "Het moet, stel je het lot voor van mannen in een windjack met een sigaret bij elkaar op de kade; ik moet er niet aan denken". Dit tekende Cherry Duyns op uit zijn mond. Ook laat hij zien hoe een werk tot stand komt. Dat er een man of acht achter hem staat mee te kijken in zijn atelier deert hem niet. "Vroeger ja, vond ik dat niet prettig, maar is het eigenlijk wel gezellig, heeft er nog iemand een speculaasje?" Zijn werk is onverminderd grof en pasteus. Het zijn werken waarin je kunt verdrinken, vol van kleur en beweging.  De oude schilder is nog lang niet uitgeblust. Hier enkele impressies.
                                                      Het schuldige landschap
                                                                   Het Oog
                                                             Zeegezicht
                                                                 Landschap

Op de eerste verdieping is een grote expositie van de in Rotterdam geboren Michael Tedja: "SNAKE". Die naam wordt duidelijk als je zijn enorme hoeveelheid werk ziet: vluchtig geproduceerd met als centrale thema's ethniciteit (Michael steekt niet onder stoelen of banken dat hij zwart is,  het woord "zwart" duikt in talloze werken op, zo nu en dan met een verwijzing naar het koloniale verleden van zijn geboorteland), seksualiteit (soms pornografische afbeeldingen, soms geslachtsdelen) en zijn eigen conterfeitsel ( in allerlei varianten in zijn werk verwerkt; vaak als slang met zijn hoofd als kop er op). Naast talloze, in een strak ritme opgehangen tekeningen, bestaat de tentoonstelling uit enorme collages van werkelijk alle mogelijk troep, met als vast waarden: fietsband en ronde haakwerkjes. Overal treft men teksten aan die naar van alles en nog wat verwijzen. De draad raak ik helemaal kwijt. Ik zie de expositie SNAKE meer als een onderdompeling in wereld van collages; in dat laatste opzicht past hij wel in een stijl die bij meer kunstenaars met Afrikaanse roots terug te vinden is: de uitwerpselen van de kapitalistische consumptiemaatschappij komen gegroepeerd als kritisch kunstwerk terug. Aan de ene kant had van mij wel een zekere beperking gemogen, aan de andere kant werkt de massaliteit van zijn productie ook wel weer. Kortom, ik weet het niet. Hier een impressie van SNAKE:



Geen opmerkingen:

Een reactie posten