H. is een dief en ik schud de hand van de wereldkampioen wielrennen

 

H. heeft in een van mijn vorige bijdragen gelezen dat ik altijd alleen op de fiets zit en meent dat zij zich daarom moet rehabiliteren. Dat komt goed uit want op een van mijn tochtjes rond het meer van Caldonazzo heb ik een werkelijk prachtig fietspad ontdekt dat tussen de boomgaarden door langs de bergketens slingert. Ik heb vaag het gevoel dat ik deze weg ken. En, het kan niet missen, dit is een deel van het pad dat ik samen met Rob Kraan vele, vele jaren geleden ook reed op weg naar Rome. Ik weet het bijna zeker, want ook toen kwamen we langs Trente en zoveel fietswegen uit de Alpen zullen er nu ook weer niet zijn, zeker nu uit een gidsje blijkt dat deze fietsweg 80 kilometer lang is. Enfin. H. wil met mij graag deze weg op en zo slingeren we langs de boomgaarden boordevol met appels. Het is oogst ,zien we om ons heen, dus H. kiepert mijn fietstas vol met de meest heerlijke groene en knalrode appels. Keihard, boordevol sap en honingzoet. Ik protesteer een beetje vanuit mijn katholieke inborst maar moet toegeven dat ik de eerste 4 appels heb gestolen. Maar daarna moet je ophouden vind ik. Maar H. is nog katholieker dan ik en maalt niet om een paar dagelijkse zonden. Ondertussen fotografeert ze zich ook nog kwijt aan de bergtoppen die sinds vannacht getooid zijn met een laag suikerpoeder dat voor onze ogen in de loop van de dag weer wegsmelt.

De dagen ervoor hebben we niets anders dan ledigheid bedreven op de punt van het penisola in de vollezon. Af en toe een duik tussendoor, de hemel is niet ver weg, die is hier aan de oevers van Caldonazzo. H. houdt er wel een vuurrood aangebrand hoofd aan over, dat fraai afsteekt tegen de witte servetten van het pizza restaurant aan het water.

Op zondag gaan we naar Trento, een stad die er uitziet zoals een Italiaanse stad hoort te zijn; een prachtig plein met een exuberante fontein, de Duomo fraai gesitueerd aan de rand, aan de overkant felrose en okeren puien met de tatoeages van de vorige eeuwen, fresco’s daarop.

Daarna naar het kasteel van de prins-bisschoppen, Buonconsiglio.

Daar krijgen naast degeschiedenis van noord Italië ook een prachtg collectie schilderijen van Venetiaanse schilders te zien, neergezet in zalen waarboven prachtige cassettenplafonds en met fresco’s gestileerde zolders. Tussen de marmeren pilaren van de bisschoppelijke galerij door hebben we een prachtig uitzicht over de stad met pal daarachter de groen oprijzende wanden van de Dolomieten.

We slenteren door de stad en komen terecht in een ultramoderne wijk, ontworpen door de beroemde architect Renzo Piano. Ineens horen we achterin de wijk het Wilhelmus opklinken. Nu begrijp ik ineens die grote hoeveelheid getraind uitziende wielrenners die ons pad kruisten. We zijn op een kampioenschap aangekomen. Op een open veld zien we dat het gaat om het wereldkampioenschap wielrennen voor amateurs. Bij een aantal renners in oranje shirts spreek ik een vrouw aan in een regenboogtrui. De Nederlandse coureur blijkt netwereldkampioen bij vrouwen tussen de 40 en 45 jaar te zijn geworden. Ik feliciteer haar waarop ik zeg het een eer te vinden te staan naast de snelste vrouw ter wereld boven de 40. Ze heeft dan wel niet de om de hoek liggende Stelvio hoeven te beklimmen waarop de profs zich elke Giro stuk rijden maar wel een vergelijkbare puist van 12 procent gemiddeld. Tsja,   een 72 jarige elektrieker wast zijn rechterhand de komende dagen niet meer.