Ben ik nu vereeuwigd of niet?

Een heel bijzonder moment als je je eerste boek krijgt overhandigd. Je eeuwigheidswaarde lijkt ineens toegenomen. Een boek heeft immers het eeuwige leven! Althans in die gedachte wentel ik mij een paar dagen. Wat een onzin eigenlijk. Iedereen die een selfie maakt en die toegevoegd ziet aan dropbox weet dan vanaf dat moment of hij of zij eeuwig op het net zal voortbestaan. Niet voor niets is 'vereeuwigen' een ander woord voor fotograferen. Althans tot de server van dropbox het een keer begeeft. Hetzelfde geldt voor iemand die een berichtje achterlaat op facebook of twitter. Eeuwig aanwezig in cyberspace. Ooit zullen we met heimwee terugdenken aan de tijd dat je je kon beperken tot bibliotheken en archieven. Daarin zat ons hele verleden. Wie ook nog eens te rade moet op het net staat voor een onbegonnen klus. Google verzamelt echt niet alle tweets en facebookpagina’s.Hoewel, hoewel: een tweetje van de directeur van het Stadsarchief Rotterdam waarin ze melding maakt van het feit dat ze het eerste exemplaar van mijn boek: "Hannema's universum" in ontvangst zou nemen, bleef dagenlang bovenaan staan als ik de zoekopdracht: "Hannema's universum" intikte. Als dat echt zo is, dan is de stortvloed aan informatie die ons sinds pakweg 1990 dagelijks in toenemende mate overvalt, keurig gerubriceerd terug te vinden. Maar dat betekent dan ook dat vanaf nu vrijwel iedereen eeuwigheidswaarde heeft. Over honderd jaar zoeken onze achter- kleinkinderen met de dan beschikbare zoekmachines, hoe hun voorvaders en - moeders keuvelden, ratelden, kletsten op alle media. Wie neemt dan nog de moeite om in bibliotheken en archieven op zoek te gaan naar de ware feiten en meningen?

Hierbij wat impressies van de feestelijke gebeurtenis rond de uitreiking van het eerste exemplaar aan Jantje Steenhuis, directeur van het Stadsarchief Rotterdam.

Hierbij wat impressies van de feestelijke uitreiking van de uitreiking van het eerste exemplaar aan Jantje Steenhuis, directeur van het Stadsarchief Rotterdam.

 Willem Donker, de uitgever aan het woord

 zoon Jurriaan (derde van links op de voorste rij) luistert aandachtig naar zijn vader

 Hugo vraagt mij de hemd van het lijf en blijkt ook zonder het boek gezien te hebben van het onderwerp al alles te weten.

 Mijn goede vriend Ruud de Blij, mijn steun en toeverlaat tijdens het schrijven

 bla, bla, bla

 Jantje Steenhuis, directeur Stadsarchief Rotterdam, met het enige eerste exemplaar

 De schrijver schrijft

 De enige echte eindredacteur, Hanneke

Zelfs Bram Peper kwam langs.