Het wordt een traditie dat Tent in de Witte de Withstraat een aantal Rotterdammerse kunstenaars presenteert die maatschappelijke ontwikkelingen en stellingname daarin nadrukkelijk in hun kunst verwerken. In de tentoonstelling "The value of nothing" wordt deze keer gevraagd: hoe denkt de kunstenaar over de verschuivingen in het denken over de waarde en economie: my god, alleen al over zo'n zin moet ik al een kwartier nadenken om te snappen wat er staat. Maar goed, de kunstenaars die getoond worden hebben allemaal iets met de manier waarop de economie ons leven beïnvloedt. De onvermijdelijke Jonas Staal laat de invloed zien van opeenvolgende crises op de hoogte van gebouwen: hoe groter de hoogconjunctuur (en de daarop volgende onvermijdelijke val) hoe hoger de gebouwen. "Dus moeten we nu beginnen gebouwen omlaag te gaan bouwen". Een prikkelende gedachte maar op geen enkele manier nader uitgewerkt. Jeanne van Heeswijk, altijd begaan met de manier waarop de economie zich in achterstandswijken manifesteert, presenteert een gigantisch mobiel dat het fragiele evenwicht tussen verschillende economische krachten symboliseert. Mwwwah. Het kunstenaarsduo Gil & Moti onderzoekt hoe mensen samenleven en gaan vanuit die invalshoek meedoen met een schoonmaakster. Op de manier waarop een van de twee op een video met een pleeborstel de bril van een wc schoonmaakt wordt me meteen duidelijk dat Gil (of Moti) dat thuis nog nooit gedaan heeft. Melig is het project van het zaalvoetbalveld waarbij uit het publiek teams worden samengesteld op basis van irrelevante kenmerken zoals: bezitters van huisdieren tegen niet-bezitters van huisdieren. Dat deze indeling geen enkele voorspellende waarde heeft omtrent de uitslag moge duidelijk zijn en wordt aan de hand van al gespeelde wedstrijden inderdaad aangetoond. Terwijl ik er was voelde geen der aanwezigen zich geroepen een potje te voetballen; het lege voetbaldveld was misschien meer veelzeggend dan het beoogde project.
De tentoonstelling van Witte de With in hetzelfde gebouw, maar dan enkele verdiepingen hoger, over de Nederlandse kunstenaar Hans van Dijk, die met een modern soort zendingsdrang al vanaf de jaren 80 de Chinese kunstwereld mee heeft helpen versterken, is wel bijzonder. De Volkskrant gaf deze expositie van deze in Nederland volkomen onbekende kunstenaar 5 sterren! Maar dat dit geen aanleiding vormt om met drommen tegelijk te komen kijken was ook duidelijk, gedurende een uur was ik de enige bezoeker, aan het eind verschenen vlak voor sluitingstijd toch nog twee heren. Je krijgt een overzicht van allerlei Chinese kunstenaars die zowel in de benauwde jaren voor en na het 'Tienanminplein' kunst beoefenden, al dan niet met de bedoeling de machthebbers voor het hoofd te stoten. De meeste indruk maakt op mij een over een wel tien meter opgestelde videoinstallatie waarin een sjiek burgerlijk interieur grondig wordt vernield, inclusief een gigantische aquarium. Als dit de gestage sloop van het regime verbeeldt kan het een gewaagd kunstwerk genoemd worden. Een kunstenaar die grote abstracte werken maakt in schrille kleuren lijkt juist weer heel veel afstand genomen te hebben van het gewoel om hem heen. Het beeld van kunstenaar die zichzelf hyperrealistisch afbeeldt naast een huilende Hitler die amechtig het werk van Ghandi omklemt kan ook weer als een nogal openlijke manier van maatschappijkritiek gezien worden. In ieder geval hadden deze door Hans van Dijk ( "Dai Hanzhi") geholpen en voor het eerst in China in een digitale database geregistreerde kunstenaars heel wat meer moed nodig om tot maatschappelijke statements te komen dan de getoonde Rotterdamse kunstenaars in Tent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten