Mystiek op de maandagavond

Terwijl Willem Alex en Maxi terug kwamen uit Seoul ben ik er naar toe gegaan, althans muzikaal gezien dan met mijn ogen dicht op de vierde rij van de grote zaal van de Doelen. Daar voltrok zich voor een redelijk gevulde zaal een merkwaardig mysterieus, mystiek spektakel. De Slagwerkgroep Den Haag bracht een compositie van de Koreaanse Seung-Ah Oh. Wat moet je bij zo'n avondvullende (dik anderhalf uur) durende 'show' voorstellen: allereerst wat gepluk en geratel op het Koreaanse instrument, de Komungo; een soort liggend snaarinstrument waaraan alleen a tonaal getokkel kan worden ontlokt. Daaromheen de leden van de Slagwerkgroep met veel gongen, cymbalen, xylofoons en marimba's en ja zelfs een accordeon. Aan de klankinstrumenten worden alleen noten ontlokt, waarbij de toonhoogte er niet of nauwelijks toe doet. Op de accordeon werd vaak toonloos geritseld op het toestenbord op gedempt geslagen op de trekzak; de accordeon als slaginstrument. En dan is er een zangeres, begeleid door twee dansers, gestoken in klassieke kimono, die meestal woordeloos hoge klanken voortbrengt, die aan het eind toch woorden vormen: veel vallen lotussen en twinkelend maanlicht in de vrieskou. Dat alles ontlokt, blijkens de beschrijving, aan een Koreaanse courtisane die al spoedig sterft en als geest weerkeert. Aan het eind vindt de geest woorden en krijgt aldus een nieuwe identiteit. Op de maandagavond alles bij elkaar geen makkelijke kost. Ben je bereid je over te geven, dan geraak je langzamerhand in een transcedent, meditatief gemoed. Aan het eind rammelen de leden van de slagwerkgroep er nog even zeer stevig ritmisch op los en kunnen we, opgeschoond en geestelijk gereinigd, weer huiswaarts, de natte Rotterdamse nacht in.