Puur genieten in Panicale

Met een enorme donderklap, gevolgd door een urenlang doorgaand onweer en regenbui, kwam er een eind aan een van de langdurigste hittengolven van Italie van de laatste honderd jaar; en van onze vakantie.
Gisteren in de hitte nog een bezoek gebracht aan het meer van Trasimeno, bij de familie Luxembourg gekend en geprezen als de plek waar zus Very en haar Ad een huis hadden totdat het uitzicht op het meer ontnomen werd door een nieuwe bouwproject. We hebben wat rondjes heen en weer gereden door en rondom San Savino zonder de precieze plek nog te vinden om daarna door te rijden naar Panicale, een werkelijk verbluffend mooi dorpje, dat blijkens een mededeling van een restauranthouder ter plekke, dit jaar gekozen is tot nummer 10 van de allermooiste dorpjes in Italie. De stadsmuren liggen amandelvormig rond het plein, waarop hoog een kerkje ligt op enorme zijbeuken.

In het hoekje bovenin ligt een klein smaakvol restaurantje waar we neerstrijken. Alles is prachtig verzorgd, van de emaille naamborden tot de tafels met schilderingen van citroenen tot de fraai bewerkte stalen ringen rond de opgerolde servetten toe. De maaltijden worden geserveerd alsof het kleine schilderijtjes vinden: laat ik daarom nu bij wijze van hoge uitzondering eens vermelden wat wij naar binnen werkten: H. heeft tortellinos gevuld met pomodoren en pesto van basilicum, ik heb bolletjes kabeljauw met pruim op een oranje bedje van kikkererwten. Omdat het nog vroeg op de dag is laten we de wijn nu eens achterwege, het blijft gewoon bij water. De eigenaar laat ons trots een foto van zijn hele gezin zien. Zijn zoon runt ook zo'n mooi restaurantje, en nog wel in Amsterdam. We beloven er zeker binnenkort langs te zullen gaan.
Daarna door naar Castiglione, een stadje op een voormalig eiland in het meer, nu aan het vasteland vast zittend, maar nog steeds duidelijk hoger liggend dan de omgeving. We brengen een bezoek in het oude, vol frescos zittende oude stadhuis, waar nu een kleine tentoonstelling rondom Picasso als keramist is gemaakt. Kortom, een echte cultuurdag. H. die vandaag duidelijk veel last heeft van de warmte, heeft het allemaal snel gezien en gaat ergens zitten puffen. Ik blijf lang hangen bij de fabuleuze krabbels van de grote meester. Het lijken wel vlot gezette lijnen, maar elke lijn is raak.
's Avonds zien we Thijs en Nina nog een keer terug, ze zijn met hun fietsen inmiddels gevorderd tot Perugia. We treffen ze, volgens afspraak, bij de fontein op het grote plein in het hart van Perugia. Nog een keer gezellig tafelen en dan verdwijnen ze definitief op hun fietsen uit het zicht.