Het kan dus wél!

Lees even het bericht hiervoor. Over hoe de ontmoeting tussen pop en jazz niet moet. En hier lees je hoet het wél kan. Afgelopen zondagmiddag speelden in het knusse Schuttershof voor een bomvolle zaal Benjamin Herman en Jan Akkerman samen. Benjamin Herman doet het al jaren met iedereen die maar een instrument kan vasthouden (en zelfs dat niet eens, volgens mij bespeelt Guus Meeuwis geen enkel instrument maar Benjamin en zijn New Cool Collective spelen wel met hem samen). Jan Akkerman doet het ook al jaren met iedereen en speelt tegenwoordig een brei waarin zowel poppy als jazzy noten goed samengaan. Het was een lust om te zien en te horen hoe deze deze giganten moeiteloos accordeerden. Ik heb Benjamin Herman aan het eind één notenvelletje zien lezen. De rest ging bij beiden allemaal uit het hoofd waarbij vooral van Herman verwacht werd dat hij unisono meeblies met de riffjes van Jan. Moeiteloos. Jan Akkerman waagde zich niet aan jazzstandards maar heeft inmiddels zelf zoveel standards op zijn naam staan dat dat ook niet hoeft. Zijn oude lp (toen nog lp) Streetwalker kwam in een spetterende nieuwe jas voorbij; ik noteerde drie nummers van dat altijd bijgebleven album (met op de hoes de gitaar die Jan op zijn rug krabt). Herman en Akkerman ("Giovanni Agricola") vonden en volgden elkaar blindelings. Pop en jazz: een perfecte storm op deze stemmige donkere zondag.