denderende cocktail van muziek en dans zo maar op de maandagavond

Zo maar, op een natte, winderige maandagavond beleef ik in de Rotterdamse Schouwburg, bij deze afgehuurd door de Doelen, een concert + dansvoorstelling waar de vonken van af spatten, zelden een zo donderend applaus en dito toejuichingen gehoord als deze keer na afloop van het spektakel voor 25 musici en 20 dansers. In het kader van de reeks 'Red Sofa'concerten, gewijd aan hedendaagse muziek, werd een stuk van  een mij onbekende componist, Michael Gordon, opgevoerd. Gordon behoort, tesamen met andere componisten als David Lang, Julia Wolfe en John Zorn, tot een groep die vanaf 1987 meedeed aan de "Bang on a Can" concerten in New York gewijd aan "urgente nieuwe muziek". Zelfs Yoko Ono heeft er aan meegedaan, wat niet meteen een aanbeveling hoeft te zijn. Maar dit stuk, "Trance" genaamd, deed me soms heel sterk denken aan Tubular Bells van Mike Oldfield; maar dan wel in een sterk opgevoerd tempo. Toen ik dat tegen de programmeur Niels Wallace aan het eind opmerkte wendde die zijn hoofd verafschuwd af; hoe durfde ik. Zo'n popjongen opvoeren als inspiratiebron voor deze elite! Maar het is niet anders, met name de sterk sturende electrische bas deed heel erg sterk aan het stuk van Oldfield denken, dat overigens ook 20 jaar eerder geschreven werd, dus waarom niet? Tubular Bells mag dan een popklassieker zijn; hele divisies hedendaags klassieke componisten werden er nadien door beïnvloed! Bij de Zeeuwse Concertzaal bijvoorbeeld doen ze daar niet zo moeilijk over en erkennen ze dat gewoon. Ook het London Philharmonic Orchestra had er indertijd helemaal geen moeite me dit stuk op zijn repertoire te nemen. Maar goed, naast Oldfield is met name ook Louis Andriessen met zijn hoketusritme te herkennen (een van oorsprong middeleeuwse techniek waarbij stemmen of instrumenten elkaar in een sterk ritmisch patroon afwisselen zoals daarna ook overgenomen door b.v. Terry Riley).Aldus onstaat een verzengende potpourri. Als daar ook nog eens strak groepsgewijs dansend gezelschap aan wordt toegevoegd (op een gegeven moment verdubbeld als de dansers figuurtjes gaan doen met hun aan knaapjes opgehangen stofjasjes), ontstaat een cocktail waar iedereen van uit zijn bol gaat. Een bijzondere avond. Trance van Michael Gordon is te beluisteren op Spotify, je gelooft je oren niet.