Haline Reijn is gewoon een lekker wijf!

Gisteren weer eens naar een ouderwets goede theatervoorstelling geweest; ik zou zeggen 'toneelvoorstelling'; ik heb het dan over de Toneelgroep Amsterdam met Maria Stuart van Friedrich Schiller. Goethe en Schiller, ik heb er nooit een werk van op mijn nachtkastje liggen. Maar soms vind ik die breedvoerige taalbrei wel lekker.Om die reden graaf ik me ook zo heerlijk in, in de boeken van Jeroen Brouwers. Het dondert niet waarover hij schrijft, of het nu zijn miskenning als taalvirtuoos is, zijn geheime kamers(geheime relaties) of zijn jeugd in het klooster, het leest allemaal even prachtig. Diezelfde sensatie beleefde ik gisteravond. Hoewel, toch niet helemaal want de verstaanbaarheid, was ondanks de microfoonvoering, weer eens naadje,Alle s-klanken werden door de akoestiek opgeslokt.

Maar dan het spel van vooral Halina Reijn! Laten we eerlijk zijn; Halina is gewoon een lekker wijf en laat dat graag zien. De manier waarop ze in het begin vanuit het donker naar voren stapt waarbij het toneellicht alleen haar borsten onder haar zwarte truitje uitlicht, is subliem. Zeker als ze zich daarna omdraait waarbij duidelijk wordt dat ze geen bh draagt. Mijn fantasie slaat meteen op hol. Daarna ontrolt zich een drama tussen koningin Elizabeth van Engeland, even virtuoos gespeeld door de Vlaamse Chris Nietvelt, en de door haar al 19 jaar gevangen gehouden Maria Stuart, koningin van Schotland en mannenverslindster.Maria Stuart wordt door Elisabeth niet geheel ten onrechte gezien als een gevaarlijke rivale; ze zijn ver weg familie van elkaar. Elisabeth is in de ogen van Maria Stuart slechts een bastaard van Hendrik de VIIIste en Anna Boleyn en dient haar plaats op de troon eigenlijk op te geven ten gunste van haar. Maria is ondanks haar 19 jaar gevangenschap trots, ongebroken en mooi, Elisabeth ondanks haar koninginneschap vreugdeloos en gefrustreerd. Halina, pardon, Maria wordt uiteindelijk onthoofd waarna Elisabeth uitgroeit tot een van de langst zittende en meest succesvolle heersers van Engeland. De manier waarop Elisabeth en Maria met elkaar in de clinch gaan is voortreffelijk gespeeld en dramaturgisch in beeld gebracht; als een dans van een kluwen leeuwinnen aan met aan beide kanten allerlei heren uit de hofhouding (we zien o.a. Hans Kesting) die de dames uit elkaar proberen te houden.