Doisneau hielp de werkelijkheid een handje

De tentoonstelling van Robert Doisneau in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam is er gewoon een in de categorie: 'must go'.; de fotograaf van het goede leven, die zo blijkt uit de begeleidende tekst, de werkelijkheid zo nu en dan wel een handje hielp om het er leuk te laten uitzien. Zijn beroemde "kus" (die al jaren op mijn slaapkamer in Rotterdam hangt) is er een voorbeeld van. Hij was te laat om het zoenende paar vast te leggen en vroeg toen of ze het speciaal voor hem nog een keer wilden overdoen. Dat zal  dan ook wel gebeurd zijn bij al die andere scenes van kussende paren, dat zijn er nogal wat. Er werd wat afgezoend daar in het Parijs van vlak na de tweede wereldoorlog. Wel of niet in scene gezet; de foto's zijn niet alleen prachtig maar geven ook een schitterend tijdsbeeld. Al die prachtige winkelgevels. later heeft hij er - in kleur - nog een speciale serie van gemaakt. maar juist die terloopsheid als achtergrond van de door hem gekozen scenes maken dat zijn foto's iets heel nostalgisch hebben. En zie de portretten van alle grote Parijse kunstenaars in hun atelier! Twee sfeervolle platen voeg ik hierbij toe. Een van de actrice Jane Dezabo, waarbij , volgens het bijschrift van Doisneau zelf, "zelfs de meest doorgewinterde technicus ophield met op zijn boterham te kauwen". De andere is van Simone de Beauvoir in les Deux Magots; als je zo alleen kunt zitten in zo'n grand café, dan ben je groot (levens)kunstenaar (reflecties afkomstig van het glas voor de tentoongestelde foto's).

Dan is er nog een expositie van ene Veronique Bourgoin die wat mij  betreft het bespreken totaal niet waard is. Op een ondergrond van grote foto's van klassieke interieurs plakt zij allerhande foto's al dan niet ingelijst of zo rechtstreeks uit tijdschriften gehaald. Rommelig, zonder enige samenhang, totaal niet interessant. Ik had het in vijf minuten al gezien.