De dood op zijn fraaist, nu in Tent!

Allemaal naar Tent in de Witte de Withstraat! Om de mooiste expositie ooit te aanschouwen!. Betreedt het sinistere, verlopen, barokke Opalen Paleis van Anne Wenzel. Het is al meteen raak bij binnenkomst; scheefgezakt ligt daar de enorme, zwartgeblakerde kroonluchter die met een donderende klap van het plafond naar beneden is gekomen. Wat ooit licht af is zwart als de nacht geworden. Een of ander monster heeft het bladgoud van de muren gekrabt. In de volgende zaal kust de dood het meisje. Een meer verstild beeld kun je je bijna niet voorstellen, zo gestold is deze kille kus! Het wordt niet vrolijker in de zaal waar het hijgend hert de dans niet is ontsprongen. Her en der steekt een poot uit en wordt je, als je niet op past, alsnog op de horens genomen. Inktzwart is het verkoolde bos dat staat in een drassig ven waarin je jezelf kunt spiegelen voordat het doek definitief valt; een omgeving die doet denken aan de sombere, Teutoonse wouden van Anselm Kiefer. We betreden de zaal waar de borstbeelden van generaals en ander machtigen der aarde hetzelfde lot ondergaan als hun slachtoffers beschoren is; ze zijn gemarteld, gefolterd, ogen zijn uitgerukt, delen van het gelaat weggesmolten. Boontje komt om zijn loontje. In de laatste zaal heerst de rust die bij de dood hoort; enorme bloemstukken zijn nog net voordat ze verlept kunnen worden weggesmeten voor de eeuwigheid versteend in keramiek. Wat een gruwel, een smart, maar wat een schoonheid ook in die lugubere, sombere setting; nog eens extra benadrukt door de metershoge vitrage die rondom de versteende bloemstukken is opgehangen. De dood op zijn fraaist, nu in Tent!