Wereldmuseum

vr 23-7-2010 15:45

 gezien: Inca's in Wereldmuseum

Ik heb de rercensie van Hugo vooraf expres niet gelezen om zo onbevooroordeeld mogelijk door de tentoonstelling te gaan.

Dit vond ik ervan:

De inca’s hebben altijd tot de verbeelding gesproken. Hoog in de Andes leefden ze hun met wrede rituelen omgeven sobere leven waarvan ondanks de relatief hoge beschavingsgraad (zie hun gevoel voor geometrie en architectuur) vanwege het ontbreken van een geschreven taal weinig is overgeleverd. De tentoonstelling in het Wereldmuseum biedt desondanks veel waar de op sensatie beluste kijker op uit is: kinderoffers, afgehakte hoofden en levend gevilde, daarna aan de gieren geofferde krijgsgevangenen, met stenen knotsen gevoerde gevechten enz. enz. Maar het wordt op zo’n saaie manier gebracht dat je er warm noch koud van wordt. De getoonde voorwerpen, veelal drinkbekers, blijken het verhaal vrijwel volledig te vertellen. Al zou ik uit mezelf nooit op het idee gekomen zijn om de onduidelijke steen met daarop een piepkleine huisje met gebukt mannetje erin op te vatten als “het huis der scheten” alwaar – aldus de omschrijving – “een man met een hand zijn gezicht en de andere hand zijn anus vast houdt terwijl aan de achterkant een mannetje door een spleet het tafereel gadeslaat en met een hand zijn neus dicht houdt”. Ik heb het onduidelijk voorwerp daarop van alle kanten bekeken maar in de verste verte niet hetzelfde waargenomen. Het typeert de tentoonstelling: veel aandacht voor het detail, een atomistische benadering bijna, geen totaalervaring. Afgezien dan van die ene krijger die een afgehakt hoofd omhoog houdt is er verder weinig moeite gedaan de geschetste taferelen in beeld te brengen. Ik had toch minstens een Inca tempel verwacht om het ware Kuifje-gevoel te krijgen. Een uitzondering maak ik voor de mummies en het voorbeeld van het alleen achtergelaten kind. Zulke voorwerpen werken overtuigend.

Waarom ook niet eens wat meer in scene gezet; in de permanente opstelling gebeurt dat immers ook met de shinto en boedha tempels. Dát werkt. Het is niet verkeerd als een tentoonstelling met zo’n duidelijk thema als een belevenis wordt gepresenteerd. Ik vind het nu saai, voorspelbaar, gortdroog en al heel snel vermoeiend. Het redelijk talrijke publiek ging aanzienlijk sneller als ik langs de vitrines.

Ik heb de recensie daarna van Hugo erbij gepakt. We zijn het opvallend eens. Zo moet het dus NIET.

Tjeu