Productiehuis Zeelandia

di 6-4-2010 17:14

gezien: "Mathilde" van productiehuis Zeelandia in Den Haag

Mathilde, een eenvoudig Zeeuws meisje uit Terneuzen, groeide uit tot de Diva van Amsterdam. En als het aan Mathilde had gelegen tot de Diva van New York, want bijna had ze ook gehoord tot het gevolg van Salvador Dali als die haar niet had gedwongen om mee te kijken naar door hem georganiseerde orgies. “ Daar hield ik niet van”, aldus Mathilde.

Dus bleef ze bij Willink (door haar consequent alleen bij zijn achternaam genoemd), totdat die haar na 14 jaar de deur uitzette. Ziedaar in het kort de opkomst en de ondergang van een “ levend kunstwerk”, zoals Mathilde zichzelf, maar ook de wereld om haar heen haar betitelde. Een vrouw die als ultieme doel had voortdurend te poseren, in de schijnwerpers te staat, te “ zijn”. Lady Gaga en Paris Hilton avant la lettre.

Productiehuis Zeelandia brengt een tekst van Louis van Beek door hemzelf gespeeld in een travestierol. Louis heeft veel studie gemaakt van de gedragingen en mimiek van Mathilde en familieleden van haar zeggen dat hij haar zeer dicht benadert. De Zeeuws-Vlaams aangeblazen (aanheblazen) “g”  en “h” duidt inderdaad op een nauwgezette (nauwhezette) bestudering. Zoals hij Mathilde heel langzaam en bedachtzaam laat zeggen, “ Ik ben heel …..elementair, ik ben heel ….. rudimentair maar ik ben ook ben ook wel een beetje …..ordinair” is ronduit kostelijk.

Louis van Beek treedt op in een creatie die Fong Leng, de eeuwige couturier van Mathilde, speciaal voor deze voorstelling heeft gemaakt. De begeleiding op synthesizer van David Cantens zorgt ervoor dat de voorstelling niet inzakt. Want hoe boeiend Mathilde als fenomeen ook was, het was tegelijkertijd ook wel allemaal erg dun en op zichzelf gericht. Als je eenmaal Mathilde hebt geduid blijft er niet veel meer over. Of het zou de vraag moeten zijn hoe het zover gekomen  is met haar. Wanneer we terugblikken op haar Terneuzense jeugd zien we het beeld van een meisje dat hopeloos verlangt naar ouderlijke liefde.

Liefde echter die ze nooit kreeg. Vader was altijd op zee en moeder liet de opvoeding over aan enkele tantes en ooms (“Vooral de ooms waren heel lief” zegt Mathilde veelbetekenend). Haar hele leven had Mathilde nodig om te bewijzen dat zij toch echt iemand was om van te houden, zo lijkt het wel.

Mathilde sterft uiteindelijk een raadselachtige dood waarover het stuk verder geen enkele informatie geeft. Waarmee het stuk als een nachtkaars uitgaat. De nachtkaars die Mathilde was.

Tjeu