Scapino

vr 7-9-2012 15:16

gezien: opening vernieuwd schouwburgplein met Scapino's Romeo en Julia

Maandenlang is er aan het Schouwburgplein gezaagd, geschroefd, getimmerd, gesleuteld en wat niet al. En nog was gisteren tijdens de officiële opening door wethouder Laan niet klaar. De randen moeten nog helemaal door lampjes omgeven worden; ze zijn voor de schouwburg pas met het eerste stuk bezig. Enfin. Dat was niet perfect. Maar de voorstelling die Scapino op het plein gaf wel! Een voorproefje van de nieuwe productie Romeo en Julia met begeleiding van een Afrikaanse trommelaar en een Indiase tabla speler. Het klonk geweldig en zag er heel mooi uit. Honderden mensen gaven na een uur Ed Wubbe en zijn volledige tableau een open doekje. Wat blijkt nu: op het plein kunnen, mits een beetje redelijk weer, heel wel avondvoorstellingen gegeven kunnen worden door een gerenommeerd gezelschap. Aan entourage is er heel weinig nodig: licht geluid en enkele tribunes. Die waren tot de laatste plaats bezet en verder stonden er zeker nog 200 mensen er naast. En dat terwijl er niet eens zo veel ruchtbaarheid aan is gegeven. Vanavond is het weer prijs na afloop van de Gergiev opening. Een concert voor gezelschap en vier luchtballonnen!

Dit hoor toch bij een stad die groots en meeslepend wil zijn? Ik heb de voorzitter van de vereniging Verenigd Schouwburgplein meteen gevraagd om meer van dit soort optredens te gaan plannen. Hij heeft er wel oren naar als er wat geld beschikbaar komt. Als buurtbewoner ga ik me daar hard voor maken. Dit smaakt naar meer.

Tjeu

Scapino

do 11-2-2010 10:25

gezien: Reischl & Goecke, choreografen

Georg Reischl, enkele jaren artist in residence bij het Scapino ballet gaat Rotterdam verwisselen voor Berlijn en behoort – aldus de pers – tot de meest talentvolle choreografen ter wereld. Dat viel me gisteren minder op. Niet eens zozeer omdat dat zijn stukken me tegenvielen, allerminst; maar de beeldtaal van Marco Goecke is van een dermate grote kracht en schoonheid dat Reischl’s stuk gewoon wat minder opvielen. Goecke werkt met heel bescheiden belichting, waardoor de spieropbouw en lichaamsstructuur van de dansers des te beter uitkomt. Opvallend is zijn gebruik van razensnelle hand- voet- en armbewegingen, wat me ook bij eerdere stukken van hem al opviel. Zijn lichamen krijgen daardoor iets vogelachtigs of, in het laatste stuk, iets heel mechanisch. Loopbewegingen worden in razensnelle dribbelpasjes uitgeoefend waardoor je gaandeweg steeds meer het idee krijgt naar van buitenaf aangestuurde poppen te kijken. Het laatste stuk is op “moeilijke” spreek-zang muziek gezet: “Pierrot Lunaire” van Arnold Schönberg, in een prachtige uitvoering van het Ensemble Intercontemporain van Pierre Boulez. Onbegrijpelijk dat op zulke moeilijke muziek zo vanzelfsprekend gedanst kant worden. Alles gehuld in het melkachtige maanlicht. In één woord schitterend, al doet de lengte wel een aanslag op het concentratievermogen van de toeschouwer door het ontbreken van een duidelijke verhaallijn. Het eerste stuk van de avond, “Bravo Charlie” is alleen al de moeite waard vanwege de muziek die eronder zit: “Het beroemde “Köln Concert” van Keith Jarreth. Daarmee is meteen het probleem aangegeven, het is te lang. Het eindeloze gehamer van Jarreth op een beperkt thema gaat op den duur irriteren. Het stuk van Reischl begint met op een synthesiserachtergrond geprojecteerde middeleeuwse stemmen van Hildegard van Bingen, volgens mij op opdracht van Scapino zelf gecombineerd, om te eindigen in de zware vierkwartsmaat van “7,8”, waarin de dansers zich heerlijk lijken uit te leven.

Ik zag dus een absoluut prachtige dansavond met de opmerkelijke lengte van bijna 3 uur! (wel twee pauzes tussendoor). Dat had wel wat korter gemogen met hetzelfde effect. De gekozen muziek was in dit geval leidend en dwingend, voor de dans (en de toeschouwer!) was een wat compacter programma niet slecht geweest.

Tjeu

Scapino

10-2-2012

gezien: "Pearl"van Scapino

Met volle teugen genoot ik van het barokke kunstwerk van choreograaf Ed Wubbe. Het leek door de oogharen op het romantische bepoederde pruikenkabinet met veel wijduitstaande hoepeljurken maar het was toch zo heel anders. Naarmate de voorstelling vorderde werden de jurken steeds doorschijnender, het geheel steeds erotischer (“heupwiegen” heb je nog nooit zó uitbundig gezien, mannen, vrouwen maakte niet, iedereen heupwiegde vrolijk mee) om te eindigen in het ‘demasqué’ van de koele baronnes (dat maakte ik er van) die zich gedurende een deel van de avond achter de tralies vrijende en copulerende paren had staan te begluren. Haar partner had niet de grandeur van een keizer dus het zal wel de stalknecht zijn geweest. En zo fantaseerde ik er op los bij deze grote productie met een prachtige Combattimento Consort voor de begeleidende opzwepende muziek. Die achttiende-eeuwers hadden écht geen discodreun nodig ! En dat hebben we het nog over die dramatische liefdesliederen vertolkende countertenor gehad wier klanken als volstrekt vanzelfsprekend versmolten met de amoureuze danstaferelen.

Maar na afloop waren de echte kenners zoals Dave Schwab en Marijke van Velzen toch weer niet enthousiast. Weinig vernieuwend, niet opzienbarend. Ammehoela. Het was gewoon steengoed en getuigend van superieur vakmanschap door fantastische dansers. Het zal wel te maken hebben met hetzelfde dédain dat figuratieve schilders ten deel valt. Dat kán nix zijn. Kom op zeg! Het was prachtig, zinsbegoochelend, zinderend. Gaat dat zien!! (op de site van Scapino staat een leuk filmpje als intro).

                           

Tjeu

Scapino

5-6-2012

gezien: Twools Scapino

De jaarlijks voetbalwedstrijd voor jonge dansmakers (veel publiek, veel rumoer) van Scapino bood weer van alles en nog wat. Wat gemakkelijke dansvloeracts met een veel te harde popband er achter (leidde af van waar het bij dans om gaat), wat houterige springdans-achtige choreografieën (lang niet slecht), een hardloopwedstrijd voor dames (luid applaus), zeer fraaie lichaamsculptures voor één dame met tien hoeden op en een ensemble rond een lichtspot (fraai, fraai). Ik vond het zeer afwisselend, misschien zelfs iets te veel qua diversiteit, waardoor je van alles tegen elkaar kunt wegstrepen en er te weinig overblijft. Maar het blijft toch een aardige formule, die wat mij betreft, wat die popband betreft bij deze ene keer blijft. Een geluidsband doet meer recht aan datgene waar het om gaat. Fenomenaal vond ik andermaal de aanlichting. Bij elk nummer raak, bijna een choreografie voor lichtspots.

Tjeu