Wunderbaum

29-3-2011

gezien: "looking for Paul" van Wunderbaum

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ik, die eerder heel boos wegliep bij de filmpjes van Paul McCarthey op een middag in het oude Lantaren/Venster, nu zat schateren bij de liederlijke orgie die Wunderbaum aan het eind van de avond opvoerde: onder de ketchup en mayonaise volgekliederde lijven, uit de toiletpot graaiende handen, op het filmdoek uitgesmeerde bruine substantie, drie neukende  mannen op een hooiberg, aan een ketting vastgebonden kontlikkende vrouw, enz enz. Zo ziet de wereld er dus volgens McCarthey uit, althans dat wil hij ons doen geloven in zijn films. Het is weerzinwekkende shit die maar best helemaal genegeerd kan worden. En dat gebeurde dus in dit programma. Met de vertoning van al die rotzooi werd het “werk” meteen ingekaderd, opgeborgen en opgeruimd. Nooit meer over praten. Hoewel, is dat niet dat wat Freud het verdrongen onderbewustzijn noemde. Piept dat niet telkens te voorschijn, in oorlogen, in porno, in weerzinwekkende figuren als Berlusconi, Gadaffi en McCarthey om maar een drie willekeurige namen te noemen?

Kortom, mijn hoofd tolde behoorlijk om na afloop van deze voortreffelijke voorstelling waarin aan de hand van een actueel thema, hoe moeten we omgaan met kunst die niet onmiddellijk behaagt, de belevenissen werden gevolgd van een tamelijk onbevangen blond meisje dat werkt in Boekhandel Van Gennep, pal tegenover Kabouter Buttplug.

Een van de leden van Wunderbaum, die tot eigen verbazing en verrukking een subsidie van maar liefst 20.000 dollar hebben gekregen om in Los Angeles te gaan besteden aan een opvoering aldaar, krijgt het lumineuze idee om dat meisje naar LA mee te nemen en een zoektocht te gaan houden naar Paul McCarthey. De reis wordt behandeld aan de hand van de e mail correspondentie tussen de leden van Wunderbaum. Datzelfde procede hadden ze ook al eens uitgeprobeerd op het Lezersfeest dit najaar en toen was het stiervervelend. Maar nu ging het ineens ergens over. Twijfel aan eigen kunnen, gedachten over maatschappelijke betrokkenheid van kunstenaars, onderlinge haat en jaloezie en bovenal onkunde om tot een goeie productie te komen. Wunderbaum zette zichzelf behoorlijk te kijk. En Paul McCarthey. Als het gezelschap na drie weken doelloos ronddolen nog niet weet wat op te voeren blijkt het naspelen van de filmpjes van McCarthey het enige wat rest. Wat u hier ten toon spreidt is gebrek aan enige voorbereiding: Zero strategy, zo bijt de Amerikaanse contactpersoon hen toe. En waartoe zero strategy leidt: de ongestuurde, onbeheerste wereld van McCarthey. Ok. Opgeborgen, Weg. Hoewel?

Tjeu