Passionate
vr
29-5-2009 18:15
gezien:
special van Passionate over Hans Verhagen
“Ach”,
zucht Hans Verhagen, “nu ben ik weer even populair, het is wel eens anders
geweest”. In de special van maart/april komt het bonte leven van alleskunner,
filmer, schrijver, programmamaker en nu vooral: dichter uitvoerig aan bod. Van
enige coördinatie tussen de schrijvers is, zoals het Passionate betaamt, geen
sprake geweest. Sommige onderwerpen, zoals zijn bemoeienissen met de
Vlissingense popgroep Dragonfly, de blootscenes met Phil Bloom of zijn
betrokkenheid bij gard sivik, het alternatieve poezietijdschrift van mede
schrijvers Sleutelaar, Vaandrager en Armando duiken in elk verhaal op. Maar dat
geeft niet; het is leuk om bepaalde passages van alle kanten uit belicht te
zien. Hans Verhagen heeft werkelijk van alles gedaan, verkeerde net als Vaandrager
een tijdje volledig ten prooi aan de heroïne aan de zelfkant maar heeft nu toch
maar mooi de PC Hooftprijs in de wacht weten te slepen.
Helaas
maar heel weinig poëzie van Verhagen zelf, dat had men wal wat uitbundiger
kunnen aanpakken. Het accent ligt nu toch wel heel sterk op de Hoepla- en Gat
in Nederlandjaren. Terecht; die waren maatgevend voor het denken van de elite
in de jaren /60 - ,70. maar de PC Hooftprijs heeft toch vooral ook te maken met
zijn meest recente dichtwerk. Ronduit meesterlijk vond ik de vrijwel onleesbare
maar toch geniale tekst van Jacob Groot, ooit debuterend als
Jacob der Meisterzanger. Onthouden die naam!
Jacob der Meisterzanger. Onthouden die naam!
Tjeu
Passionate
31-10-2011
gezien: presentatie
Passionate special over literaire journalistiek
Tsja, daar waren ze in
het door Passionate bij gelegenheid van de special over “new journalism”
georganiseerde forum gauw klaar mee toen Marcel Möhring op de hem typerende
wijze had gesteld dat de term “literaire journalistiek” flauwekul is. “Hadden
ze mij ook maar tijdig moeten interviewen” aldus Marcel die zichzelf toch wel
een beetje als het centrum van het universum ziet. Een student die over dit
onderwerp een scriptie had geschreven had een groot aantal criteria op een
rijtje gezet, (meer dan 12.000 woorden, in de eerste persoon geschreven,
scenaristisch) maar kwam er toch ook niet echt uit. Eerder dit jaar was er een
congres geweest dat ging over “narratieve journalistiek” en alleen al die titel
zorgde, ondanks de forse entreeprijs, voor een volle bak. Nu heet het dus
literaire journalistiek en volgend jaar misschien weer anders. Het deed er ook
niet zoveel toe. Het onderwerp leidde tot een leuke, vermakelijke avond met
veel smakelijke anekdotes van b.v. journalist/schrijver Frank Westerman die al
jaren belevenissenjournalistiek bedrijft en verhaalt hoe hij helemaal lyrisch
werd (als a-theist) van het aanschouwen van een regenboog boven de berg Ararat
in Turkijke, precies zoals in het oude Testament beschreven staat. Of
schrijver/journalist Geert Maarse die enthousiast aan het schrijven slaat als
een profvoetballer naast uitgaan en het kijken naar pornofilms ook nog tijd
heeft om voor zijn vriendin een broccolitaart te bakken. Marcel Möhring gaf aan
dat een verhaal niet per se de lengte hoeft te hebben van de duur van een
vliegtocht van Amsterdam naar Singapore en dat het helemaal niet erg is om een
verhaal af ten toe weg te leggen en daarna weer op te pakken (“een constatering
die in dit internettijdperk misschien vrij revolutionair is”, aldus Marcel) en
Francisco Jole die heel eigentijds gedurende zijn rol als discussieleider
voortdurend zijn ipad raadpleegde maar luidop de angst uitsprak dat spoedig de
batterij leeg zou zijn. Wat mij deed denken aan reizigers die wanhopig de ANWB
bellen omdat in het buitenland hun Tomtom is uitgevallen. Hoe moet ze nu
verder? Hoofdredacteur Frits Van Exter van Vrij Nederlands blijft vrij
optimistisch over de toekomst van zijn weekblad met veel “literaire
journalistiek” al kan ook hem niet zijn ontgaan dat jongeren, als ze al een krant
lezen, zich beperken tot de Metro en – gelukkig – aldus een aanwezige ook af en
toe De Spits, die als enige vaak de hele dag ongelezen in het schap blijft
liggen.
Tjeu
Passionate
wo
7-10-2009 12:27
gezien:
geen daden maar woorden
Een
zeer goed gevulde schouwburg, en belangrijker nog, een zeer goed gevulde grote
zaal, waren kenmerkend voor deze “Geen Daden Maar Woorden”, afgekort tot GDMW
van Passionate. De vorige sessies bleef het (merendeels jonge) publiek nogal
eens in de foyer hangen. Dat zou deze keer begrijpelijk geweest zijn, want daar
stond een voortreffelijke muziekgezelschap te spelen (Naald en Kraak) ; maar
nee, de grote zaal, heel informeel ingericht met zitjes en zitzakken, kunstig
aan elkaar getimmerd sloophout op het toneel, bleef uitstekend gevuld. Het
programma in de grote zaal was er dan ook naar: Jan Mulder, Bart Chabot en
Remco Campert deden een deel van hun nieuwe theaterprogramma, waarbij opviel
hoe de al dik in de 70 lopende Campert met zijn enigszins jaren vijftig
gedateerde humor de zaal moeiteloos mee en plat kreeg. Knap hoe zijn verhalen
altijd toewerken naar een frappe die al het voorgaande relativeert. Chabot was
weer helemaal in zijn element door met spatische acrobatiek probeerde om van
zijn piemel in jubelende staat een sjokoladen afgietsel te maken.
Tom
Lanoye met voordracht uit zijn laatste roman ‘Sprakeloos’ was weer
overweldigend. Andermaal werd ik bevestigd in mijn stelling dat Tom de nieuwe
Hugo Claus is. De scene waarin hij aan zijn moeder vertelt dat hij “van jongens
houdt” is onvergetelijk en zou uit “Het verdriet van België” kunnen zijn
gehaald. Moeder: “Gij, gij…….. ik zal U zeggen hè, ik had nog liever een
mongooltje gehad!....”. En toch houdt hij intens van zijn moeder zoals
duidelijk wordt in de laatste scenes waarin hij zijn inmiddels demente moeder
op de po moet zetten: “Die vrouw, die altijd zo proper op zichzelf was geweest,
smetvrees had, die moest ik nu de strond van de kont wassen….” Het wordt
allemaal nog mooier door de intense voordracht, de Antwerpse tongval van Tom.
Gewéldig.
En
dan daar achter aan Herman Brusselmans. Zoals altijd weer slappe, triviale
onzin, waarmee hij nu alweer tientallen dikke boeken mee heeft volgeschreven.
Ik krijg er nog steeds geen genoeg van. Deze keer over zijn bezoek aan het
Zuiderzeemuseum in Enkhuizen: Herman: “Mijn vrouw en ik waren druk bezig
geweest, ik met het leggen van foto’s van Yolanda van Kasbergen, zij met het
leggen van dakpannen op ons dak. Wij waren wel aan een verzetje toe en gingen
daarom naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen…..etc.” Ik kwam nauwelijks nog
bij; heerlijk.
Nog
wat muziek aangehoord van iemand die telkens een ander instrument oppakte, dat
opnam, liet herhalen en vervolgens zichzelf op weer een ander instrument
daarbij begeleidde, ingenieus, zo meerstemmig eenmansorkest.
Tot
slot Leon Verdonschot, een van de BNN presentatoren, met een roman Denvis, een
Rock Roman. Dat bleek heel wat minder op het lijf te hebben; stoere taal over
zuipende kerels, kijkjes achter de schermen van popconcerten, etc. Leon is
duidelijk ingenomen met het snelle leven dat hij leidt maar kon er bij mij
totaal geen emotie meer opwekken; geschrijf van een overjarige puber.
Opvallend
bij dit alles, de dominantie van de heren; zelfs met de programmering van de
kleine zaal erbij, waar ik niet geweest ben, bevatte slechts één dame; Esther
Gerritssen. En dat op een door vrijwel alleen door jongeren bezocht en
georganiseerd festival; die hebben daar klaarblijkelijk geen moeite mee.
Tjeu
Passionate
vr
18-12-2009 12:44
gezien:
GMDW Café
Geen
Daden Maar Woorden van Passionate gaat volgens een nieuwe formule draaien. Een
keer per maand wordt in een avond georganiseerd, tot op heden in Walhalla met
schrijvers en dichters. Gisteravond was het wel heel knus met ongeveer 30
aanwezigen die de sneeuwbuien hadden getrotseerd. Buiten de sneeuw, binnen
knappend haardvuur (althans via de beamer). Een hele leuke avond met Bert
Chabot die aan presentator Jeroen Rozendaal zeer uitgebreid vertelde overzijn
tourervaringen met types als Herman Brood, Martin Bril, Jules Deelder en Remco
Campert (“iedereen met wie ik tour gaat dood of staat op het punt uit elkaar te
vallen”). Dan was er een nieuw opkomende Vlaming, Christophe
Vekeman warmde de zaal verder op met gedichten over waanzin, een trio en de liefde.
Ook waren er optredens van jong talent Lennart Pieters, winnaar
aanmoedingsprijs Write Now! Rotterdam 2009, en dichter en muzikant Michiel
Flamman. Een leuke avond waarin ik ook nog even sprak met Walhalla voorzitter
Hans Kombrink over Lantaren/Venster waar hij voorzitter van is. De wethouder
rekent erop dat L/V 160.000 bezoekers gaat trekken en had daar de
exploitatieberekeningen op gebaseerd. Met het geld dat de gemeente er nu extra
insteekt komt L/V dat zelf uitgaat van een lager aantal bezoekers (120.000)
jaarlijks een ton tekort. Dat “vuiltje” moet nog worden weggewerkt alvorens het
bestuur het groene licht kan geven voor de verhuis. Overigens is het
definitieve ontwerp van het complex inmiddels gemaakt en zal er echt iets heel
bijzonders moeten gebeuren wil de verhuis nog afspringen. Halverwege januari
zal het definitieve besluit in de gemeenteraad moeten worden genomen aldus
Hans.
Tjeu
Passionate
18-6-2012
gezien: finale Write Now
2012 in Gouvernestraat
Letterlijk met de mond
vol tanden stond zondagmiddag de Antwerpenaar Vincent van Meenen (22) die
zojuist te horen had gekregen dat hij niet alleen de publieksprijs maar ook de
Write Now prijs2012 had gewonnen naar het oordeel van de jury. Vorig jaar
flikte de huidige juryvoorzitter Martine Sikken dit ook al. In een matig
bezette zaal (maar ja, zondagmiddag!) aan de Gouvernestraat presenteerde
Passionate/Bulkboek de 15 winnaars en ‘wild cards’ van de 11 voorronden waaraan
ruim 1000 jongeren tussen de 15 en 24 hadden deelgenomen. Over het algemeen
verhalen, soms gedichten en bijna geen raps. Vreemd, die laatste uiting behoort
blijkbaar niet tot de doelgroep van dit grootste schrijversfestival voor
jongeren in de Belgie, Nederland en, voor het eerst dit jaar, Suriname. Helaas
bleef de presentatie beperkt tot een lullig interviewtje met de nominatoren en
ging te veel tijd op aan muzikale intermezzo’s. Ik had liever wat werk gehoord,
dat laatste mocht nu alleen de prijswinnaar; een verhaal over een bezoek aan
grootouders van een vriendinnetje, waarvan de grootvader zowel verkeerd in de
oorlog was geweest als pedofiel. Ik vond het wel een beetje veel van het goede
(slechte, pardon). Een andere verhaal dat ik inmiddels las uit de bundel die te
koop was, over de belevenissen van een siamese tweeling, hield ook al niet
over. Er gaapt nog een behoorlijk kloof tussen aankomende en gearriveerde
schrijvers, maar dat hoort ook zo. Arnons Grunberg kom je niet elk jaar tegen.
En Ernesten van de Kwast ook niet; zijn laatste boek, Gionvanna’s navel heb ik
pas half uit maar vind ik nu al geslaagd, ondanks alle landelijke minder
vleiende kritieken. Ik kom daar nog op terug.
Tjeu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten